Lochlan Shelfer , "The Legal Precision of the Term "παράκλητος", 131-150
Ο ελληνικός όρος "παράκλητος" συχνά μεταφράζεται ελεύθερα ως "συνήγορος" με την προϋπόθεση ότι έχει μία λανθάνουσα δικανική ποιότητα. Κατά συνέπεια όμως η σημασία του όρου κατανοείται μερικώς και δεν υπάρχει ένας σαφής νομικός ορισμός για όλες τις περιπτώσεις που η λέξη εμφανίζεται μέσα στην Κ.Δ. Η παρούσα μελέτη εξετάζει όλες τις περιπτώσεις που χρησιμοποιείται ο όρος "παράκλητος" συμπεριλαμβανομένων και των περιπτώσεων που η λέξη απαντά σε παπύρους και επιγραφές, κάτι που μέχρι σήμερα συνήθως δεν λαμβανόταν υπόψη. Υποστηρίζεται ότι ο όρος είναι η απόδοση στα ελληνικά του λατινικού όρου "advocatus", ο οποίος δηλώνει ένα πρόσωπο υψηλής κοινωνικής θέσης που μιλά για λογαριασμό του κατηγορούμενου στο δικαστήριο. Στο τελευταίο μέρος του άρθρου ο συγγραφέας πραγματεύεται το πώς αυτή η σημασία μπορεί να εξηγήσει τις 5 φορές που εμφανίζεται στα ιωάννεια κείμενα.
Rafael Rodríguez , "Reading and Hearing in Ancient Contexts", 151-178
O συγγραφέας ασχολείται με το ζήτημα της "προφορικότητας", όπως αυτό προσεγγίζεται στις σπουδές για τα ευαγγέλια και προτείνει κάποιες λύσεις στο πρόβλημα. Ειδικότερα η κριτική προσέγγιση των ευαγγελίων προσπάθησε να παραστήσει τη σχέση μεταξύ της παράδοσης του Ιησού - η οποία μεταδιδόταν προφορικά - και των πρώιμων γραπτών εκφράσεων αυτής της παράδοσης. Η διπολική αντίθεση "προφορικότητα / γραπτός λόγος" δεν κατόρθωσε ωστόσο να προσφέρει κάποια βοήθεια στη κατανόηση αυτής της σχέσης κι αυτή η αδυναμία έχει κυρίως τις ρίζες της στην ασαφή (αν και διαδεδομένη) αντίληψη για την "προφορικότητα". Ο συγγραφέας παρατηρεί ότι η έρευνα της Κ.Δ. απαιτεί ένα σύνολο πολιτισμικά οριζόμενων μοντέλων της κειμενικότητας συμπεριλαμβανομένης της λειτουργίας του γραπτού κειμένου πέρα από το πλαίσιο της εικοινωνίας και της μη φιλολογικής χρήσης των γραπτών παραδόσεων. Πριν όμως την ανάπτυξη αυτών των μοντέλων είναι αναγκαίο να ασχοληθούμε με τα προβλήματα, τα οποία δημιουργήθηκαν από την υιοθέτηση της ιδέας της προφορικότητας.
John C. Poirier , "The Synoptic Problem and the Field of New Testament Introduction", 179-190
Το συνοπτικό πρόβλημα είναι ένας σημαντικός και εμφανής επιμέρους χώρος των καινοδιαθηκικών σπουδών, ωστόσο σχεδόν κάθε εισαγωγή στην Κ.Δ. που γράφηκε κατά τα τελευταία σαράντα χρόνια παρουσιάζει μια αδυναμία προσέγγισης του θέματος. Δύο είναι οι βασικές αδυναμίες: α) η συζήτηση για το συνοπτικό πρόβλημα κυρίως στηρίζεται σε ένα λογικό επιχείρημα, το οποίο έχει καταρριφθεί πριν 60 περίπου χρόνια και (2) υπάρχει μια τάση λανθασμένης ερμηνείας της σημερινής κατάστασης της έρευνας με το να τίθεται στο περιθώριο η υπόθεση Farrer, η οποία είναι η αντιπροσωπευτικότερος σήμερα αντίλογος στη θεωρία των Δύο Πηγών.
Alan J.P. Garrow , "The Eschatological Tradition behind 1 Thessalonians: Didache 16", 191-215
Η παράδοση, που μεταδόθηκε από τους αποστόλους κατά την ίδρυση της εκκλησίας της Θεσσαλονίκης, έγινε αποδεκτή ως αυθεντία, αλλά την ίδια στιγμή είχε ως αποτέλεσμα τα μέλη της πρώτης κοινότητας να θρηνούν χωρίς ελπίδα για τους αδελφούς τους που είχαν κοιμηθεί. Απαντώντας σε αυτήν την κατάσταση ο Παύλος δεν μπορεί απλά να καταργήσει την ιδρυτική παράδοση για χάρη ενός νέου και περισσότερο ευχάριστου "λόγου του Κυρίου". Μπορεί ωστόσο ίσως να οδηγήσει τους Θεσσαλονικείς σε μία εναλλακτική ερμηνεία αυτής της αυθεντίας που είχαν ήδη αποδεχτεί. Αυτή η παρατήρηση καθιστά δυνατή τη διάκριση δύο χαρακτηριστικών ιδιωμάτων της ιδρυτικής παράδοσης: προκάλεσε την θλίψη των Θεσσαλονικέων, ενώ ταυτόχρονα είναι ανοικτή στην εναλλακτική ερμηνεία του Παύλου. Αυτά τα δύο στοιχεία σε συνδυασμό με άλλες ενδείξεις μέσα στην 1 Θεσ παρέχουν τα μέσα για την εξέταση του 16ου κεφ. του βιβλίου της Διδαχής ως την πιθανή εσχατολογική παράδοση που κρύβεται πίσω από την 1 Θεσσ.
Joshua W. Jipp , "Rereading the Story of Abraham, Isaac, and ‘Us’ in Romans 4", 217-242
Οι ερμηνείες του Ρωμ 4 συνήθως συνδέονται με ένα γενικό θέμα που προκύπτει από το Ρωμ 3,21-31, όπως για παράδειγμα τη δικαίωση διά της πίστης, τη συμπερίληψη στο λαό του Θεού των εθνικών ή τη θέση του Παύλου ότι το ευαγγέλιο αποτελεί τη συνέχεια της Τορά. Μολονότι αυτές οι προσεγγίσεις είναι δικαιολογημένες, στο άρθρο υποστηρίζεται ότι ο Παύλος επικαλείται τον Αβραάμ για διάφορους λόγους προκειμένου να απαντήσει στις αντιρρήσεις των συνομιλητών του για το ευαγγέλιό του (Ρωμ 3, 27 - 4, 1). Το επιχείρημα του Παύλου είναι πολυεπίπεδο και δε μπορεί απλά να περιορισθεί σε ένα γενικό θέμα. Στο δεύτερο μέρος του άρθρου δίνεται μία ερμηνεία του συχνά παραγνωριζόμενου 4, 16- 25 και υποστηρίζεται ότι ο Παύλος δίνει μία ανάγνωση της ιστορίας του Αβραάμ, η οποία εξαρτάται από τις κύριες χριστολογικές του προϋποθέσεις, και η οποία απαντά στο ερώτημα των αναγνωστών του στο 4, 1 όσον αφοά στο πώς ο Αβραάμ μπορεί να είναι ο προπάτορας τόσο των Ιουδαίων όσο και των εθνικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου