Στο νέο τεύχος του περιοδικού Evangelische Theologie [69/6 (2009)] δημοσιεύονται μεταξύ άλλων τα εξής άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος:
Werner H. Schmidt, "Der tötet und lebendig macht" : Elemente biblischer Theologie aus alttestamentlicher Sicht", 432-443
Η μελέτη αναζητά την πιθανή ιδιαιτερότητα του παλαιοδιαθηκικού λόγου για το Θεό η οποία να έ χει ως αφετηρία μία σχέση μεταξύ Παλαιάς και Καινή Διαθήκης (και η οποία να μπορεί να αποδειχθεί και από τη γλώσσα των κειμένων), τις κοινές βασικές τις βασικές δομές της βιβλικές πίστης. Ο συγγραφέας θέτει το ερώτημα, εάν η Π.Δ. διατηρεί μέσα σε αυτήν τη σχέση την ιδιαιτερότητά της και το ειδικό της βάρος.
Rainer Albertz, "Die vergessene Heilsmittlerschaft des Mose : erste Überlegungen zu einem spätexilischen Exodusbuch (Ex 1-34)", 443-459:
Διαφορετικά από ό,τι στην ιουδαϊκή εξήγηση, στην Καινή Διαθήκη (2 Κορ 3,4-18) και στην ιστορία της τέχνης η μικρή σκηνή στο Έξ 34,29-32 (33-35), όπου ο Μωυσής περιβεβλημένος με τη θεϊκή λάμψη κατεβαίνει από το όρος Σινά, δεν έτυχε της δέουσας προσοχής από την ακαδημαϊκή χριστιανική εξήγηση. Αιτία γι' αυτό δεν ήταν μόνο η θεωρία των πηγών, η οποία απομόνωσε αυτό το τμήμα του κειμένου, αλλά και μία αντίληψη για την ιστορία της παράδοσης, η οποία θεώρησε ότι η ιστορία της Εξόδου προϋποθέτει εκ των προτέρων την ιστορία του Ισραήλ στην έρημο και της κατάληψης της γης. Με μία συνεπή εφαρμογή της ιστορίας της σύνθεσης οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι αυτή η σκηνή είναι η κατάληξη ενός παλαιότερα αυτόνομου προϊερατικού βιβλίου της Εξόδου (Εξ 1-34*). Μετά τη σύναψη της Διαθήκης, την πτώση του Ισραήλ και την ανανέωση της διαθήκης ο Μωυσής αντιπροσωπεύει στο πρόσωπό του μία νέα μορφή της ευεργετικής εγγύτητας του Θεού, η οποία καθιστά δυνατή τη συνέχιση της ιστορίας του με τον Ισραήλ παρά την αποστασία του. Η φιλολογική αποκατάσταση έχει σημαντικές επιπτώσεις από απόψεως ιστορίας της σύνταξης. Η μελέτη του Blum απέδειξε ότι πρόκειται για ένα στρώμα επεξεργασίας της ιστορίας στην εποχή μετά τον Ιερατικό Κώδικα.
Werner H. Schmidt, "Der tötet und lebendig macht" : Elemente biblischer Theologie aus alttestamentlicher Sicht", 432-443
Η μελέτη αναζητά την πιθανή ιδιαιτερότητα του παλαιοδιαθηκικού λόγου για το Θεό η οποία να έ χει ως αφετηρία μία σχέση μεταξύ Παλαιάς και Καινή Διαθήκης (και η οποία να μπορεί να αποδειχθεί και από τη γλώσσα των κειμένων), τις κοινές βασικές τις βασικές δομές της βιβλικές πίστης. Ο συγγραφέας θέτει το ερώτημα, εάν η Π.Δ. διατηρεί μέσα σε αυτήν τη σχέση την ιδιαιτερότητά της και το ειδικό της βάρος.
Rainer Albertz, "Die vergessene Heilsmittlerschaft des Mose : erste Überlegungen zu einem spätexilischen Exodusbuch (Ex 1-34)", 443-459:
Διαφορετικά από ό,τι στην ιουδαϊκή εξήγηση, στην Καινή Διαθήκη (2 Κορ 3,4-18) και στην ιστορία της τέχνης η μικρή σκηνή στο Έξ 34,29-32 (33-35), όπου ο Μωυσής περιβεβλημένος με τη θεϊκή λάμψη κατεβαίνει από το όρος Σινά, δεν έτυχε της δέουσας προσοχής από την ακαδημαϊκή χριστιανική εξήγηση. Αιτία γι' αυτό δεν ήταν μόνο η θεωρία των πηγών, η οποία απομόνωσε αυτό το τμήμα του κειμένου, αλλά και μία αντίληψη για την ιστορία της παράδοσης, η οποία θεώρησε ότι η ιστορία της Εξόδου προϋποθέτει εκ των προτέρων την ιστορία του Ισραήλ στην έρημο και της κατάληψης της γης. Με μία συνεπή εφαρμογή της ιστορίας της σύνθεσης οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι αυτή η σκηνή είναι η κατάληξη ενός παλαιότερα αυτόνομου προϊερατικού βιβλίου της Εξόδου (Εξ 1-34*). Μετά τη σύναψη της Διαθήκης, την πτώση του Ισραήλ και την ανανέωση της διαθήκης ο Μωυσής αντιπροσωπεύει στο πρόσωπό του μία νέα μορφή της ευεργετικής εγγύτητας του Θεού, η οποία καθιστά δυνατή τη συνέχιση της ιστορίας του με τον Ισραήλ παρά την αποστασία του. Η φιλολογική αποκατάσταση έχει σημαντικές επιπτώσεις από απόψεως ιστορίας της σύνταξης. Η μελέτη του Blum απέδειξε ότι πρόκειται για ένα στρώμα επεξεργασίας της ιστορίας στην εποχή μετά τον Ιερατικό Κώδικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου