Στην ιστοσελίδα The Bible and Interpretation έχει αναρτηθεί ένα άρθρο του Anthony LeDonne σχετικά με τον ιστορικό Ιησού και την κοινωνική μνήμη. Όπως σημειώνει στον πρόλογό του ο LeDonne οι πρώτοι ερμηνευτές του Ιησού ήταν οι άνθρωποι που τον γνώρισαν από κοντά: οι οικογένειά του, οι εχθροί του, οι μαθητές του και γενικότερα το ακροατήριό του. Αυτοί οι σύγχρονοι του Ιησού ανέπτυξαν μνημονικά μοτίβα μέσα στα οποία ενέταξαν τα λόγια και τις πράξεις του Ιησού. Αυτά καθόρισαν τον τρόπο, με τον οποίο οι μεταγενέστεροι κατανόησαν και ερμήνευσαν τον Ιησού.
Οπωσδήποτε όλες αυτές οι μνήμες δεν καταγράφηκαν τελικά. Ο LeDonne σημειώνει:
"There can be no doubt that many memories were marginalized, eclipsed by more dominant thought-categories, and “fictionalized” through story-telling. In short, memory always is as much about the collective identity of the remembering group as it is about the object of recollection. It is quite important, then, to recognize that all of the above are features common to “memory refraction."
Ο LeDonne αναπτύσσει ένα συγκεκριμένο μοντέλο ερμηνείας της παράδοσης για τον Ιησού, το οποίο εκθέτει αναλυτικά στο βιβλίο του The Historiographical Jesus, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Ο LeDonne συζητά επίσης το πρόβλημα, το οποίο προκύπτει από την υιοθέτηση των νεότερων αντιλήψεων για την ιστορία και την ιστοριογραφία, ποιος είναι δηλαδή ο ρόλος της ιστορικής κριτικής και ποια μπορεί να είναι η σχέση μεταξύ διαχρονίας και συγχρονίας και καταλήγει:
"In my model, mnemonic refraction is evidence of both fluidity (a la distortion) and stability (a la authenticity). If historical criticism is to survive the next generation of scholarship, it must incorporate the best of synchronic approaches with an eye to diachronic analysis. Thus old dichotomies must be shed in order to maintain the central advances of previous generations."
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο, πατήστε εδώ.
Οπωσδήποτε όλες αυτές οι μνήμες δεν καταγράφηκαν τελικά. Ο LeDonne σημειώνει:
"There can be no doubt that many memories were marginalized, eclipsed by more dominant thought-categories, and “fictionalized” through story-telling. In short, memory always is as much about the collective identity of the remembering group as it is about the object of recollection. It is quite important, then, to recognize that all of the above are features common to “memory refraction."
Ο LeDonne αναπτύσσει ένα συγκεκριμένο μοντέλο ερμηνείας της παράδοσης για τον Ιησού, το οποίο εκθέτει αναλυτικά στο βιβλίο του The Historiographical Jesus, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Ο LeDonne συζητά επίσης το πρόβλημα, το οποίο προκύπτει από την υιοθέτηση των νεότερων αντιλήψεων για την ιστορία και την ιστοριογραφία, ποιος είναι δηλαδή ο ρόλος της ιστορικής κριτικής και ποια μπορεί να είναι η σχέση μεταξύ διαχρονίας και συγχρονίας και καταλήγει:
"In my model, mnemonic refraction is evidence of both fluidity (a la distortion) and stability (a la authenticity). If historical criticism is to survive the next generation of scholarship, it must incorporate the best of synchronic approaches with an eye to diachronic analysis. Thus old dichotomies must be shed in order to maintain the central advances of previous generations."
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο, πατήστε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου