David B. Levenson - Thomas R. Martin, "Akairos or Eukairos? The Nickname of the Seleucid King Demetrius III in the Transmission of the Texts of Josephus' War and Antiquities", 307-341
Mολονότι οι σύγχρονοι ερευνητές ονομάζουν γενικά τον Δημήτριο Γ΄ Εύκαιρο, όλα τα ελληνικά χειρόγραφα του Ιουδαϊκού Πολέμου και της Ιουδ. Αρχαιολογίας του Ιωσήπου, που συγκεντρώθηκαν από τον Niese, καθώς επίσης και όλοι οι εκδότες μετά από αυτόν, διαβάζουν Άκαιρος στα τρία σημεία που απαντά το προσωνύμιο. Οι μαρτυρίες του ονόματος Άκαιρος (στους ελληνικούς και λατινικούς πίνακες περιεχομένων, στα λατινικά χειρόγραφα της Αρχαιολογίας και σε παλαιές εκδόσεις) μπορούν καλύτερα να ερμηνευθούν ως δευτερογενείς αναπτύξεις κατά την παράδοση του κειμένου. Στην επίδραση της ελληνικής editio princeps, η οποία αδικαιολόγητα διαβάζει το όνομα Εύκαιορος και στα τρία σημεία του κειμένου του Ιωσήπου, μπορεί να εξηγήσει την εμφάνιση του προσωνυμίου σε όλες τις εκδόσεις των έργων του Ιωσήπου μέχρι το 19ο αι. και για τη χρήση του επομένως στη σύγχρονη έρευνα. Αφού ο Ιώσηπος είναι η μόνη μας πηγή για το προσωνύμιο, ο Δημήτριο Γ΄ δεν θα πρέπει να ταυτισθεί με τον Εύκαιρο. Αν θα πρέπει να γίνει αναφορά σε ένα προσωνύμιο, τότε θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί είτε το Άκαιρος ή ένα (ή περισσότερα) από τα επίσημα ονόματα που απαντούν στα νομίσματα του άρχοντα.
Vered Noam, "Stringency in Qumran: A Reassessment", 342-355
Γενικά οι σύγχρονοι ερευνητές θεωρούν ότι τα μέλη του Κουμράν ήταν πολύ αυστηρά. Πραγματικά είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι τα μέλη της ομάδας γενικά υιοθετούν αυστηρές θέσεις σε σύγκριση προς τη ραββινική halakah. Ωστόσο η προσεκτικότερη εξέταση αποδεικνύει ότι ο νόμος του Κουμράν αντικατοπτρίζει απλά, αναγκαία συμπεράσματα, που προκύπτουν από την ίδια τη Γραφή, ενώ η τανναϊτική επιείκεια αντιπροσωπεύει μία απρόσμενη επαναστατική απόκλιση από το καθαυτό νόημα της Γραφής. Στο άρθρο εξετάζονται διάφορες περιπτώσεις, στις οποίες η τολμηρή και μοναδική φύση της τανναϊτικής νομοθεσίας λειτουργεί ως κριτήριο αξιολόγησης της αυστηρότητας του νόμου του Κουμράν. Στη συνέχεια επανεξετάζονται άλλες περιπτώσεις, όπου οι ίδιες παραδόσεις αποτέλεσαν τη βάση της κουμρανικής καθώς και της ραββινικής νομοθεσίας, με τη διαφορά ότι η τελευταία περιόρισε τον ορίζοντά τους. Η τρίτη ομάδα παραδειγμάτων που παρατίθεται καταδεικνύει ότι ακριβώς αυτός ο ακατέργαστος, απλός χαρακτήρας του νόμου του Κουμράν, σε σύγκριση προς την πολυπλοκότητα της τανναϊτικής halakah, ήταν εκείνος που κατά καιρούς οδήγησε στα αντίθετα αποτελέσματα, η τανναϊτική halakah δηλαδή να αποδεικνύεται αυστηρή και ο νόμος του Κουμράν επιεικής. Συμπερασματικά η αυστηρότητα του νόμου του Κουμράν δεν είναι "αντικειμενική" αλλά σχετική. Η αντίληψη ότι η νόμος του Κουμράν αντικατοπτρίζει μία σειρά από συμπεράσματα, τα οποία δεν απομακρύνονται από το απλό νόημα των Γραφών συμβάλλει σε μία ακριβέστερη εκτίμηση του βάθους της πρωτοποριακής επιείκειας της τανναϊτικής halakah.
Jordan D. Rosenblum, "Kosher Olive Oil in Antiquity Reconsidered", 356-365
O Ιώσηπος καταγράφει αρκετές φορές την ιουδαϊκή αποστροφή για τη χρήση του λαδιού των εθνικών. Στο m. 'Abod. Zar. 2:6 αυτή η πρακτική υποστηρίζεται για πρώτη φορά και στη συνέχεια ανατρέπεται στη δικαστήριο από ένα ραββίνο. Ποια είναι η λογική που κρύβεται πίσω από αυτήν τη ξαφνική επιείκεια, όσον αφορά στο εθνικό λάδι; Σε ένα πολύ γνωστό άρθρο με τον τίτλο "Kosher Olive in Antiquity" ο Martin Goodman υποστηρίζει ότι η δήλωση του ραββίνου είναι το αποτέλεσμα της αδυναμίας του να βρει νομική βάση για την απαγόρευση του λαδιού των εθνικών. Ο Goodman ωστόσο δεν αναφέρεται ούτε στους μοναδικούς οικονομικούς παράγοντες και στους παράγοντες διατροφής που συνδέονται με το ελαιόλαδο ούτε στην τανναϊτική νομοθεσία σχετικά με άλλα τρόφιμα, η οποία θα μπορούσε ίσως να διαφωτίσει την περίπτωση. Στο άρθρο ο συγγραφέας επανεξετάζει την ιουδαϊκή στάση απέναντι στο εθνικό λάδι κατά την αρχαιότητα από την εποχή του Ιωσήπου μέχρι την τανναϊτική περίοδο.
Vered Noam, "Stringency in Qumran: A Reassessment", 342-355
Γενικά οι σύγχρονοι ερευνητές θεωρούν ότι τα μέλη του Κουμράν ήταν πολύ αυστηρά. Πραγματικά είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι τα μέλη της ομάδας γενικά υιοθετούν αυστηρές θέσεις σε σύγκριση προς τη ραββινική halakah. Ωστόσο η προσεκτικότερη εξέταση αποδεικνύει ότι ο νόμος του Κουμράν αντικατοπτρίζει απλά, αναγκαία συμπεράσματα, που προκύπτουν από την ίδια τη Γραφή, ενώ η τανναϊτική επιείκεια αντιπροσωπεύει μία απρόσμενη επαναστατική απόκλιση από το καθαυτό νόημα της Γραφής. Στο άρθρο εξετάζονται διάφορες περιπτώσεις, στις οποίες η τολμηρή και μοναδική φύση της τανναϊτικής νομοθεσίας λειτουργεί ως κριτήριο αξιολόγησης της αυστηρότητας του νόμου του Κουμράν. Στη συνέχεια επανεξετάζονται άλλες περιπτώσεις, όπου οι ίδιες παραδόσεις αποτέλεσαν τη βάση της κουμρανικής καθώς και της ραββινικής νομοθεσίας, με τη διαφορά ότι η τελευταία περιόρισε τον ορίζοντά τους. Η τρίτη ομάδα παραδειγμάτων που παρατίθεται καταδεικνύει ότι ακριβώς αυτός ο ακατέργαστος, απλός χαρακτήρας του νόμου του Κουμράν, σε σύγκριση προς την πολυπλοκότητα της τανναϊτικής halakah, ήταν εκείνος που κατά καιρούς οδήγησε στα αντίθετα αποτελέσματα, η τανναϊτική halakah δηλαδή να αποδεικνύεται αυστηρή και ο νόμος του Κουμράν επιεικής. Συμπερασματικά η αυστηρότητα του νόμου του Κουμράν δεν είναι "αντικειμενική" αλλά σχετική. Η αντίληψη ότι η νόμος του Κουμράν αντικατοπτρίζει μία σειρά από συμπεράσματα, τα οποία δεν απομακρύνονται από το απλό νόημα των Γραφών συμβάλλει σε μία ακριβέστερη εκτίμηση του βάθους της πρωτοποριακής επιείκειας της τανναϊτικής halakah.
Jordan D. Rosenblum, "Kosher Olive Oil in Antiquity Reconsidered", 356-365
O Ιώσηπος καταγράφει αρκετές φορές την ιουδαϊκή αποστροφή για τη χρήση του λαδιού των εθνικών. Στο m. 'Abod. Zar. 2:6 αυτή η πρακτική υποστηρίζεται για πρώτη φορά και στη συνέχεια ανατρέπεται στη δικαστήριο από ένα ραββίνο. Ποια είναι η λογική που κρύβεται πίσω από αυτήν τη ξαφνική επιείκεια, όσον αφορά στο εθνικό λάδι; Σε ένα πολύ γνωστό άρθρο με τον τίτλο "Kosher Olive in Antiquity" ο Martin Goodman υποστηρίζει ότι η δήλωση του ραββίνου είναι το αποτέλεσμα της αδυναμίας του να βρει νομική βάση για την απαγόρευση του λαδιού των εθνικών. Ο Goodman ωστόσο δεν αναφέρεται ούτε στους μοναδικούς οικονομικούς παράγοντες και στους παράγοντες διατροφής που συνδέονται με το ελαιόλαδο ούτε στην τανναϊτική νομοθεσία σχετικά με άλλα τρόφιμα, η οποία θα μπορούσε ίσως να διαφωτίσει την περίπτωση. Στο άρθρο ο συγγραφέας επανεξετάζει την ιουδαϊκή στάση απέναντι στο εθνικό λάδι κατά την αρχαιότητα από την εποχή του Ιωσήπου μέχρι την τανναϊτική περίοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου