Την Τετάρτη 29 Ιουλίου έλαβε χώρα η τελεταία συνάντηση του κοινού σεμιναρίου των ομάδων Early Christianity and Early Judaism / Rabbinics με θέμα τη χρήση της Βίβλου ως μέσο ορισμού της ταυτότητας θρησκευτικών ομάδων στο χριστιανισμό και στον Ιουδαϊσμό.
Η πρώτη εισήγηση της συνεδρίας ήταν της Anette Adelmann και έφερε τον τίτλο "Which Language Did Abraham Speak? Hermeneutical Outlines to Abraham's Origin in Syrian-Christian and Rabbinical Literature". Η ομιλήτρια παρουσίασε αρχικά το κείμενο από το βιβλίο των Ιωβηλαίων 12,22-27, στο οποίο λέγεται ότι η εβραϊκή είναι η γλώσσα της δημιουργίας, είναι μία αποκεκαλυμμένη γλώσσα και η πρώτη γλώσσα που μίλησε ο άνθρωπος. Σε διάφορα ραββινικά κείμενα (η ομιλήτρια παρουσίασε δειγματοληπτικά το κείμενο BerR 18,4) η γλώσσα της δημιουργίας και των ουράνιων όντων είναι η εβραϊκή ή η αραμαϊκή (bSanh 38b). Αυτές οι δύο γλώσσες θεωρούνται σε διάφορα ραββινικά κείμενα ότι ήταν οι γλώσσες που μιλούσε ο Αβραάμ. Στο δεύτερο μέρος της εισήγησής της η ομιλήτρια παρουσίασε κείμενα από τον Θεοδώρητο Κύρου. Στο κείμενό του Quaestiones in Genesim LX ο Θεοδώρητος απαντά στο ερώτημα "Ποία γλῶσσα ἀρχαιοτέρα" ότι η αρχαιότερη γλώσσα ήταν η συριακή. Στο ίδιο έργο, στο κεφ. LXII, o Θεοδώρητος ετυμολογεί το όνομα "ἑβραῖος" από τη συριακή λέξη "έβρα", η οποία σημαίνει "διάβασις" και το συνδέει με το χαρακτηρισμό του Αβραάμ ως "περάτη" στο Γεν 14,13. Στο ESF, fol. 10a η πρώτη γλώσσα, με την οποία ο Θεός επικοινώνησε με τον Αδάμ, είναι τα συριακά και η εβραϊκή είναι η γλώσσα που εισήγαγε ο Αβραάμ και η οποία προέρχεται από την ανάμειξη της συριακής με άλλες γλώσσες. Από τα κείμενα καθίσταται σαφές ότι η βιβλική μορφή του Αβραάμ χρησιμοποιείται ως στοιχείο με το οποίο συγκεκριμένες εθνικές ομάδες ορίζουν την ταυτότητά τους κατά την ύστερη αρχαιότητα.
Η επόμενη εισήγηση ήταν του Moshee Lavee ("Rabbinic Literature and Paul on the Noachide Laws: Divergent Chronological Prisms". Ο ομιλητής σύγκρινε την απόφαση της αποστολικής συνόδου στις Πρξ με διάφορες διατάξεις των ραββίνων όσον αφορά τους εθνικούς, που προσελκύονταν από τον Ιουδαϊσμό (τους λεγόμενους νόμους του Νώε ή νοαχιδικούς νόμους) και διαπίστωσε ομοιότητες μεταξύ τους. Υποστήριξε ότι οι αποφάσεις στην αποστολική σύνοδο στηρίζονται σε αυτούς τους νόμους. Σύγκρινε επίσης την κοινωνική δομή που μπορεί να κρύβεται πίσω από το κείμενο των Πρξ και εκείνα των ραββίνων (Ιουδαϊσμός: ο λαός του Ισραήλ - οι νεοφερμένοι - οι υπόλοιποι άνθρωποι / Χριστιανισμός: οι πιστοί + νεοφερμένοι , οι υπόλοιποι άνθρωποι). Υποστήριξε ότι στις Πρξ οι προτάσεις του Ιακώβου, οι οποίες στηρίζονται στους νοαχιδικούς νόμους, παρουσιάζονται ως μία καινοτομία (ενώ δεν είναι) και η σύνδεση με την Π.Δ. είναι χαλαρή. Αντίθετα τα ραββινικά κείμενα παρουσιάζουν αυτούς τους νόμους ως θεία αποκάλυψη από την εποχή του Νώε και τονίζεται η σύνδεση με την Π.Δ.
O Chen Marx στη συνέχεια ("Prooftext as a Literary Key to Issues of Identity in Midrash Lamentations of Rabbah") παρουσίασε μία σειρά από κείμενα από τους Θρήνους του Rabbah και συζήτησε με αφορμή τις διάφορες ιστορίες για τη συνάντηση Αθηναίων και Ιεροσολυμιτών τις στρατηγικές που χρησιμοποιούν αυτά τα κείμενα ορισμού της ταυτότητας των Ιεροσολυμιτών.
Στην τελευταία εισήγηση ("Procopius of Caesarea and the Girgashite Diaspora") ο Ory Armitay συζήτησε ένα κείμενο του Προκοπίου Καισαρείας από το έργο του Bellum Vandalicum (2.10.13-22), στο οποίο γίνεται λόγος για δύο επιγραφές στη φοινικική γλώσσα, που συνδέουν τους Γεργεσαίους με τη διώξη τους από τον Ιησού του Ναυή. Ο ομιλητής υποστήριξε ότι ο Προκόπιος πρέπει να είδε τις επιγραφές στην Αφρική κι ότι οι πληροφορίες του είναι ακριβείς. Ανέφερε επίσης μία σειρά από ραββινικά κείμενα, στα οποία γίνεται λόγος για την φυγή των Χαναναίων και ειδικότερα των Γεργεσαίων στην Αφρική. Αυτές οι παραδόσεις και οι επιγραφές, ανεξάρτητα από το εάν είναι γνήσιες, ουσιαστικά συμπληρώνουν την ιστορία της Εξόδου, όπου δε γίνεται σαφώς λόγος για την εκδίωξη των Γεργεσαίων, με διαφορετική κάθε φορά έμφαση στην εκδίωξη εκ μέρους του Ιησού του Ναυή. Ο ομιλητής συνέδεσε επίσης αυτές τις επιγραφές με τους Γεργεσαίους, τους οποίους θεώρησε ότι πραγματικά εγκαταστάθηκαν στην Αφρική.
Η πρώτη εισήγηση της συνεδρίας ήταν της Anette Adelmann και έφερε τον τίτλο "Which Language Did Abraham Speak? Hermeneutical Outlines to Abraham's Origin in Syrian-Christian and Rabbinical Literature". Η ομιλήτρια παρουσίασε αρχικά το κείμενο από το βιβλίο των Ιωβηλαίων 12,22-27, στο οποίο λέγεται ότι η εβραϊκή είναι η γλώσσα της δημιουργίας, είναι μία αποκεκαλυμμένη γλώσσα και η πρώτη γλώσσα που μίλησε ο άνθρωπος. Σε διάφορα ραββινικά κείμενα (η ομιλήτρια παρουσίασε δειγματοληπτικά το κείμενο BerR 18,4) η γλώσσα της δημιουργίας και των ουράνιων όντων είναι η εβραϊκή ή η αραμαϊκή (bSanh 38b). Αυτές οι δύο γλώσσες θεωρούνται σε διάφορα ραββινικά κείμενα ότι ήταν οι γλώσσες που μιλούσε ο Αβραάμ. Στο δεύτερο μέρος της εισήγησής της η ομιλήτρια παρουσίασε κείμενα από τον Θεοδώρητο Κύρου. Στο κείμενό του Quaestiones in Genesim LX ο Θεοδώρητος απαντά στο ερώτημα "Ποία γλῶσσα ἀρχαιοτέρα" ότι η αρχαιότερη γλώσσα ήταν η συριακή. Στο ίδιο έργο, στο κεφ. LXII, o Θεοδώρητος ετυμολογεί το όνομα "ἑβραῖος" από τη συριακή λέξη "έβρα", η οποία σημαίνει "διάβασις" και το συνδέει με το χαρακτηρισμό του Αβραάμ ως "περάτη" στο Γεν 14,13. Στο ESF, fol. 10a η πρώτη γλώσσα, με την οποία ο Θεός επικοινώνησε με τον Αδάμ, είναι τα συριακά και η εβραϊκή είναι η γλώσσα που εισήγαγε ο Αβραάμ και η οποία προέρχεται από την ανάμειξη της συριακής με άλλες γλώσσες. Από τα κείμενα καθίσταται σαφές ότι η βιβλική μορφή του Αβραάμ χρησιμοποιείται ως στοιχείο με το οποίο συγκεκριμένες εθνικές ομάδες ορίζουν την ταυτότητά τους κατά την ύστερη αρχαιότητα.
Η επόμενη εισήγηση ήταν του Moshee Lavee ("Rabbinic Literature and Paul on the Noachide Laws: Divergent Chronological Prisms". Ο ομιλητής σύγκρινε την απόφαση της αποστολικής συνόδου στις Πρξ με διάφορες διατάξεις των ραββίνων όσον αφορά τους εθνικούς, που προσελκύονταν από τον Ιουδαϊσμό (τους λεγόμενους νόμους του Νώε ή νοαχιδικούς νόμους) και διαπίστωσε ομοιότητες μεταξύ τους. Υποστήριξε ότι οι αποφάσεις στην αποστολική σύνοδο στηρίζονται σε αυτούς τους νόμους. Σύγκρινε επίσης την κοινωνική δομή που μπορεί να κρύβεται πίσω από το κείμενο των Πρξ και εκείνα των ραββίνων (Ιουδαϊσμός: ο λαός του Ισραήλ - οι νεοφερμένοι - οι υπόλοιποι άνθρωποι / Χριστιανισμός: οι πιστοί + νεοφερμένοι , οι υπόλοιποι άνθρωποι). Υποστήριξε ότι στις Πρξ οι προτάσεις του Ιακώβου, οι οποίες στηρίζονται στους νοαχιδικούς νόμους, παρουσιάζονται ως μία καινοτομία (ενώ δεν είναι) και η σύνδεση με την Π.Δ. είναι χαλαρή. Αντίθετα τα ραββινικά κείμενα παρουσιάζουν αυτούς τους νόμους ως θεία αποκάλυψη από την εποχή του Νώε και τονίζεται η σύνδεση με την Π.Δ.
O Chen Marx στη συνέχεια ("Prooftext as a Literary Key to Issues of Identity in Midrash Lamentations of Rabbah") παρουσίασε μία σειρά από κείμενα από τους Θρήνους του Rabbah και συζήτησε με αφορμή τις διάφορες ιστορίες για τη συνάντηση Αθηναίων και Ιεροσολυμιτών τις στρατηγικές που χρησιμοποιούν αυτά τα κείμενα ορισμού της ταυτότητας των Ιεροσολυμιτών.
Στην τελευταία εισήγηση ("Procopius of Caesarea and the Girgashite Diaspora") ο Ory Armitay συζήτησε ένα κείμενο του Προκοπίου Καισαρείας από το έργο του Bellum Vandalicum (2.10.13-22), στο οποίο γίνεται λόγος για δύο επιγραφές στη φοινικική γλώσσα, που συνδέουν τους Γεργεσαίους με τη διώξη τους από τον Ιησού του Ναυή. Ο ομιλητής υποστήριξε ότι ο Προκόπιος πρέπει να είδε τις επιγραφές στην Αφρική κι ότι οι πληροφορίες του είναι ακριβείς. Ανέφερε επίσης μία σειρά από ραββινικά κείμενα, στα οποία γίνεται λόγος για την φυγή των Χαναναίων και ειδικότερα των Γεργεσαίων στην Αφρική. Αυτές οι παραδόσεις και οι επιγραφές, ανεξάρτητα από το εάν είναι γνήσιες, ουσιαστικά συμπληρώνουν την ιστορία της Εξόδου, όπου δε γίνεται σαφώς λόγος για την εκδίωξη των Γεργεσαίων, με διαφορετική κάθε φορά έμφαση στην εκδίωξη εκ μέρους του Ιησού του Ναυή. Ο ομιλητής συνέδεσε επίσης αυτές τις επιγραφές με τους Γεργεσαίους, τους οποίους θεώρησε ότι πραγματικά εγκαταστάθηκαν στην Αφρική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου