Camille Focant, "Une christologie de type ‘mystique’ (Marc 1.1-16.8)", 1-21
Ποια είναι η αφηγηματική ταυτότητα του Ιησού όπως αυτή προκύπτει από το ευαγγέλιο του Μάρκου; Αυτό το ερώτημα μπορεί να απαντηθεί σε τέσσερα επίπεδα, τα οποία προκύπτουν από την εξέταση από της χριστολογικής μαρτυρίας στα όρια της ευαγγελικής αφήγησης του Μάρκου, δηλαδή στον πρόλογο και στο τέλος του. Σε ένα δεύτερο επίπεδο το ενδιαφέρον στρέφεται στην ανάπτυξη της πλοκής, στις ενέργειες του πρωταγωνιστή και στις αντιδράσεις που υπάρχουν σε αυτές. Σε ένα τρίτο επίπεδο αναλύονται η αποκάλυψη και η ανάπτυξη του τρόπου με τον οποίο παρουσιάζεται ο Ιησούς. Τέλος μέσα από τη σύνθεση διατυπώνεται η υπόθεση μίας "μυστικής" χριστολογίας στο Μάρκο, μία υπόθεση, την οποία προτιμά ο συγγραφέας έναντι της κλασικής θεωρίας για το μυστικό του Μεσσία.
Tze-Ming Quek, "A Text-Critical Study of John 1.34", 22-34
Οι γνώμες των ερευνητών συνεχίζουν να διΐστανται όσον αφορά στο εάν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ονομάζει τον Ιησού "υιό του Θεού" ή τον "εκλεκτό του Θεού" στο Ιω 1,34. Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι εγγενή αίτια που σχετίζονται και την αντιγραφή και τα οποία υποστηρίζονται και από τη μαρτυρία των χειρογράφων ευνοούν τη δεύτερη γραφή. Ωστόσο υιοθετώντας αυτήν τη γραφή, οι δύο θέσεις ότι α) η γραφή αυτή υιοθετήθηκε στην πορεία της καταπολέμησης του υιοθετισμού και β) ο "εκλεκτός του Θεού" επιτρέπει την υπόθεση ότι η αρχική παράδοση, που κρύβεται πίσω από τις συνοπτικές αφηγήσεις για τη Βάπτιση στηριζόταν εξολοκλήρου στο Ησ 42,1,, αποδεικνύονται μη αναγκαία η πρώτη και μεθοδολογικά προβληματική η δεύτερη.
Michael Bachmann, "Was für Praktiken? Zur jüngsten Diskussion um die ἔργα νόμου", 35-54
Δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ των ερμηνευτών όσον αφορά τη φράση "ἔργα νόμου" (στη συζήτηση σχετικά με τη λεγόμενη New Perspective on Paul). Το κύριο ερώτημα είναι; Αναφέρεται η φράση στη halakhot ή (όπως πρόσφατα υποστήριξε ο O. Hofius) σε έργα; Στη πρώτη περίπτωση, σύμφωνα με τον Παύλο, η δικαίωση δεν εξαρτάται από ένα σύστημα κανόνων (κυρίως όχι σε "σημάδια των ορίων της ταυτότητας"), στη δεύτερη περίπτωση η δικαίωση δεν εξαρτάται από τα (καλά) έργα του ανθρώπου. Εν τω μεταξύ μια σημαντική ομάδα ερμηνευτών υποστηρίζουν την εκδοχή της καθώς για παράδειγμα και το Γαλ 3,10 το υποστηρίζει (τὰ γεγραμμένα, αὐτά). Τα διαχρονικά επιχειρήματα ωστόσο, τα οποία δε λαμβάνουν υπόψη τους μόνο το nomen regens (ἔργα) θα πρέπει να ληφθούν επίσης υπόψη (βλ. Αποκ 2,26. Διαθ. Λευί XIX.1. 4QMMT C27. yQid 63d). Η παύλειες αναφορές θα πρέπει να κατανοηθούν επίσης μέσω αυτής της υπόθεσης κι αυτό δε σημαίνει ότι υποποσκελίζεται η έμφαση που έδινε ο Λούθηρος για τη συγχώρηση των αμαρτιών και για το Χριστό (βλ. Γαλ 2,16–17). Έτσι είναι ευκολόγτερο να κατανοηθούν οι θετικές δηλώσεις του αποστόλου όσον αφορά στο Νόμο (βλ. Ρωμ 8,4) και όσον αφορά την κρίση "σύμφωνα με τα έργα του ανθρώπου" (βλ. Ρωμ 2,6).
Eve-Marie Becker, "Ὡς δι' ἡμῶν in 2 Thess 2.2 als Hinweis auf einen verlorenen Brief", 55-72
Η θέση της συγγρ. είναι ότι η φράση "ὡς δι' ἡμῶν" στο 2 Θεσσ 2,2 δεν παραπέμπει στη 1 Θεσσ, αλλά ο ψευδώνυμος συγγραφέας αντιπαρατίθεται εδώ προς μία λανθασμένη ερμηνεία της 1 Θεσσ που διατυπωνόταν σε κάποια επιστολή, η οποία έχει χαθεί κι έτσι έμμεσα προσπαθεί να δώσει μία "ορθή" ερμηνεία της. Αντίθετα προς το 2 Θεσσ 2,2 το 2 Θεσσ 2,15 θα πρέπει να κατανοηθεί ως ευθεία παραπομπή στην "ορθή" διδασκαλία του Παύλου, δηλ. στην 1 Θεσσ ή στην υπάρχουσα 2 Θεσσ. Με αυτήν τη θέση το άρθρο προτείνει μία διαφοροποιημένη τυπολογία σε σχέση με τα παύλεια και δευτεροπαύλεια κείμενα.
Thomas Scott Caulley, "ΒΑΛΑΑΚ in the P72 Text of Jude 11: A Proposal", 73-82
Στο άρθρο προτείνεται ότι η παραλλαγή "Βαλάκ" στο κείμενο του Ιούδα 11 του P72 θα πρέπει να αναγνωσθεί υπό το φως της θεολογικής τάσης του κώδικα Bodmer, όπως αυτή πιστοποιείται από τις χριστολογικές διαφοροποιήσεις του P72. Αρχικά οι ερμηνευτές απέρριψαν τη γραφή "Βαλαάκ" θεωρώντας ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ένα λάθος απροσεξίας ενός άπειρου αντιγραφέα. Μολονότι αναγνωρίζεται ότι αυτές οι παλαιότερες ερμηνείες δεν είναι ικανοποιητικές και οι νεότερες προτάσεις δεν είναι επίσης πειστικές. Με βάση τις ουδέτερες ή θετικές παραδόσεις για τον Βαλαάμ στον Ιουδαϊσμό και στη συνάφεια της αρχαίας χριστιανικής πίστης ότι το Πνεύμα του Χριστού ενέπνευσε τους προφήτες της Π.Δ. (ανάμεσά τους και τον Βαλαάμ) στο άρθρο υποστηρίζεται η επανεκτίμηση αυτής της εναλλακτικής γραφής.
Rita Müller-Fieberg , "Paulusrezeption in der Johannesoffenbarung? Auf der Suche nach dem Erbe des Apostels im letzten Buch des biblischen Kanons", 83-103
Η Αποκάλυψη του Ιωάννη γράφηκε στη Μ. Ασία, μία περιοχή, στην οποία έδρασε ο απόστολος Παύλος. Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να εντοπισθεί η επίδραση του Παύλου ακόμη κατά το τέλος του 1ου αι. όχι μόνο όσον αφορά στις 7 εκκλησίες, στις οποίες απευθύνεται η αποκάλυψη και στις αντιμαχόμενες τάσεις που εκδηλώνονται σε αυτό, αλλά επίσης και όσον αφορά και στον ίδιο τον συγγραφέα της Αποκαλύψεως; Πώς μπορεί να γίνει κατανοητή η στάσή του Ιωάννη απέναντι στην κληρονομιά του μεγάλου αποστόλου των εθνών; Η απάντηση παρέχει μία επιπλέον προσέγγιση του θέματος της πολυμορφίας της αρχαίας χριστιανικής ζωής.
Matti Myllykoski, "The Sinful Woman in the Gospel of Peter: Reconstructing the Other Side of P.Oxy. 4009", 104-115
Στα 1993 ο Dieter Lührmann εξέδωσε μία αποκατάσταση της περισσότερο κατανοητής πλευράς του P.Oxy. 4009. Υποστήριξε ότι αυτή η πλευρά, την οποία ονόμασε recto, απαρτίζεται από κείμενα παράλληλα στο Μτ 10-16 παρ., Λκ 10,3 και 2 Κλημ 5,2-4. Υποστήριξε ότι το κείμενο προέρχεται από το Ευαγγέλιο του Πέτρου. Ωστόσο ο Lührmann το θεωρεί αδύνατο (‘ausgeschlossen’) να αποκασταθεί η άλλη πλευρά του σπαράγματος. Ο σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου είναι να καταδείξει ότι η πλήρης αποκατάσταση αυτής της λιγότερο κατανοητής πλευράς του P.Oxy. 4009, στ. 1-13 είναι δυνατή και ότι εμπλουτίζει τη γνώση μας για το ευαγγέλιο του Πέτρο με μία νέα περικοπή, η οποία είναι ένα ενδιαφέρον παράλληλο στο Λκ 7,36-50. Το κείμενο που απεκατέστησε ο Lührmann είναι ουσιαστικά τη verso. Kαι οι δύο πλευρές μαζί παραπέμπουν στις γνωστές αντιιουδαϊκές τάσεις του τελικού συντάκτη του Ευαγγελίου του Πέτρου.
Ulrich Schmidt , "1 Thess 2.7b, c: ‘Kleinkinder, die wie eine Amme Kinder versorgen’", 116-120
Σε μία εξαιρετική μελέτη η B. R. Gaventa ερμήνευσε πρόσφατα εικόνες της γυναικείας φύσης στην παύλεια θεολογία. Ξεκινά με τη συζήτηση του 1 Θεσσ 2,7β και προτιμά τη lectio difficilior νήπιοι αντί για το "ἥπιοι" και μάλιστα με βάση τόσο την κριτική του κειμένου όσο και εξαιτίας της χρήσης του λεξήματος "νήπιος" από τον Παύλο. Έτσι θα μπορούσε εδώ η λ. να αποδοθεί ως ‘infant’/Kleinkind, δηλ. ανήλικος και η λ. "τροφός" ως ‘nurse’/Kindermädchen ή ‘wet nurse’/Amme, (παραμάνα, νταντά). Καταλήγει στην εξής μορφή του κειμένου:
2,7β: ἀλλὰ ἐγενήθημεν νήπιοι ἐν μέσῳ ὑμῶν
2,7: ὡς ἐὰν τροφὸς θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου