Alan Appelbaum, "'The Idumaeans' in Josephus' The Jewish War", 1-22
Οι "Ιδουμαίοι" είναι ένας ιδιαίτερος συλλογικός χαρακτηρισμός στο έργο του Ιωσήπου, Ιουδαϊκός Πόλεμος. Στο άρθρο του αυτό ο Applebaum διερευνά ποιους χαρακτηρίζει ως "Ιδουμαίους" ο Ιώσηπος και συζητά εάν με τον όρο αυτό εννοεί "Ιουδαίους" από την Ιδουμαία ή ένα ξεχωριστό έθνος ή μια εθνική ομάδα. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι ο χαρακτηρισμός αυτός δεν είναι αντιπροσωπευτικός για τους Ιδουμαίους της εποχής του Ιωσήπου, αλλά πρέπει να κατανοηθεί με τη σύγχρονη έννοια του εθνικού στερεότυπου. Για τον Ιώσηπο οι Ιδουμαίοι είναι αιμοδιψείς hooligans, μια εικόνα που προέρχεται από τη στρατιωτική παράδοση των Ιδουμαίων. Το άρθρο τελειώνει με μια νέα ανάγνωση του Ιουδαϊκού Πολέμου χωρίς την εθνική προκατάληψη του Ιωσήπου για τους Ιδουμαίους με σκοπό να καταστεί σαφής ο ρόλος τους ως πολεμιστές κατά τον πρώτο πόλεμο εναντίον της Ρώμης.
Ted M. Erho, "The Ahistorical Nature of 1 Enoch 56:5-8 and Its Ramifications upon the Opinio Communis on the Dating of the Similitudes of Enoch", 24-54
H υπόθεση ότι το 1 Ενώχ 56,5-8 αναφέρεται έμμεσα στην παρθική εισβολή στην Παλαιστίνη το 40 π.Χ. έχει κερδίσει πολλούς υποστηρικτές. Ως συνέπεια αυτής της υπόθεσης οι Αλληγορίες του Ενώχ χρονολογούνται στην ηρωδιανή περίοδο. Το παρόν άρθρο όμως υποστηρίζει ότι υπάρχει μία περισσότερο γόνιμη ερμηνευτική προσέγγιση του σχετικού κειμένου και σύνδεσή και προτείνει τη σύνδεσή του με την (πρωτο-)αποκαλυπτική παράδοση. Σύμφωνα με την αυτήν υπήρχε η προσδοκία ότι ξένοι λαοί θα ξεκινούσαν πόλεμο εναντίον της Ιερουσαλήμ κατά τα έσχατα. Καθώς και άλλα κείμενα που περιέχουν αυτήν την παράδοση (Ιεζ 38-39. Σιβυλ. 3.657-732. Αποκ 20:7-10; 4 Έσδρα 13:5-11) δε θεωρούνται ότι να στηρίζονται στο vaticinium ex eventu, αμφισβητείται η εγκυρότητα της ιστορικής μεθόδου, η οποία εφαρμόζεται για τη χρονολόγηση του συγκεκριμένου κειμένου του Ενώχ.
Yonatan Adler, "Ritual Baths Adjacent to Tombs: An Analysis of the Archaeological Evidence in Light of the Halakhic Sources", 55-73
Σε αυτήν τη μελέτη εξετάζονται οι αρχαιολογικές μαρτυρίες για τα ιουδαϊκά τελετουργικά λουτρά (miqwa'ot), που κτίζονταν δίπλα στους τάφους και τα οποία χρονολογούνται στην περίοδο του Δεύτερου Ναού μέχρι και τον 3ο-4ο αι. Ο συγγραφέας συζητά αυτά τα ευρήματα με τη βοήθεια της halakhah. Mε μία πρώτη ματιά φαίνεται ότι τα αρχαιολογικά ευρήματα έρχονται σε αντίθεση προς τις χαλακχικές εντολές, οι οποίες προέβλεπαν ότι λουτρά καθαρμού εξαιτίας της επαφής με νεκρό έπρεπε να λαμβάνουν χώρα στο τέλος της επταήμερης διαδικασίας καθαρμού. Μία προσεκτικότερη όμως ανάγνωση των βιβλικών και ραββικών κειμένων αποκαλύπτει πως, ενώ η επταήμερη διαδικασία καθαρμού απαιτείται για κάποιον που δεν είναι πλέον καθαρός εξαιτίας της επαφής με ένα νεκρό ή ένα τάφο, η ρυπαρότητα που προέκυψε εμμέσως (δηλ. μέσω της φυσικής επαφής με κάποιον άλλον που ήρθε άμεσα σε επαφή με νεκρό ή τάφο) μπορεί να αποκαθαρθεί με λουτρά την ίδια μέρα που συνέβη η "μόλυνση". Στη μελέτη υποστηρίζεται ότι τα miqwa'ot δίπλα στους τάφους χρησιμοποιούνταν μετά το τέλος της ταφικής τελετής από όσους συμμετείχαν σε αυτήν κι είχαν "μολυνθεί" έμμεσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου