Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού New Testament Studies 57:2 (2011) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος:
John Barclay, "In memoriam: Rev. Professor Robin McL. Wilson and Professor Graham Stanton", 153-154
Μέσα από την πρόσληψη τόσο του Παύλου όσο και του βιβλίου της Γενέσεως ο συγγραφέας της Α΄ Τιμ δημιούργησε ένα κοινωνικό χώρο στον οποίο η αυτονομία των γυναικών συμπεριλαμβανομένου και του ελέγχου των σωμάτων τους, περιορίζεται δραματικά. Σκοπός μίας τέτοιας συζήτησης ήταν η αντίθεση προς την απόρριψη εκ μέρους του Μαρκίωνα του γάμου και της τεκνογονίας. Η επιστολή επομένως υποστηρίζει το γάμο ως μία προϋπόθεση για όλους τους χριστιανούς, ειδικά για της "νεαρές χήρες", που ήταν πιθανόν παρθένοι. Αντί να ασχολούνται με τη διδασκαλία και άλλες πρακτικές που δεν εγκρίνονται από τον συγγραφέα, αυτές οι γυναίκες έπρεπε να παντρεύονται, να γεννούν παιδιά και να σιωπούν. Ο συγγραφέας μοιράζεται κάποιες αξίες με μία αριστοκρατία Ελλήνων, όπως ήταν ο Πλούταρχος και με τον χριστιανό διδάσκαλο Ουαλεντίνο. Εκτός από τον Μαρκίωνα ο συγγραφέας ασκεί επίσης κριτική στην πρώιμη γνωστική διδασκαλία του είδους που απαντά στο Μυστικό Βιβλίο σύμφωνα με τον Ιωάννη.
David C. Sim, "Matthew's Use of Mark: Did Matthew Intend to Supplement or to Replace His Primary Source?", 176-192
Οι περισσότεροι ερευνητές αναγνωρίζουν την εξάρτηση του Ματθαίου από τον Μάρκο και γνωρίζουν την εκτενή επεξεργασία και διεύρυνση που δέχθηκε αυτή η αρχική πηγή μέσα στο κατά Ματθαίον. Ωστόσο λίγοι ερευνητές θέτουν ένα ερώτημα που εύλογα προκύπτει: Ποιος ήταν ο σκοπός του Ματθαίου, όσον αφορά στο κατά Μάρκον, αφού είχε συντάξει και κυκλοφορήσει τη δική του αναθεωρημένη και συμπληρωμένη εκδοχή της αποστολής του Ιησού; Είχε σκοπό να συμπληρώσει τον Μάρκο, οπότε σε αυτήν την περίπτωση ήθελε οι αναγνώστες του να συνεχίσουν να διαβάζουν το κατά Μάρκον καθώς και τη δική του διήγηση ή ήταν ο σκοπός του να αντικαταστήσει το προηγούμενο ευαγγέλιο; Στην παρούσα μελέτη υποστηρίζεται ότι ο Ματθαίος θεωρούσε ότι το κείμενο του Μάρκου είχε σημαντικά προβλήματα κι έγραψε το δικό του ευαγγέλιο για να αντικαταστήσει την ανεπαρκή αφήγηση του Μάρκου.
Σε αυτήν τη μελέτη εξετάζεται η πληροφορία ότι ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας έθαψε τον Ιησού υπό το φως των όσων γνωρίζουμε από τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό για την τύχη των σορών των εκτελεσθέντων με σταύρωση. Μία μελέτη των νόμων που αφορούν στην ταφή των εγκληματιών και στις εκτελέσεις καθιστά σαφές ότι οι αξιωματούχοι στις επαρχίες είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν, όταν έπρεπε να αποφασίσουν για την τύχη των σορών των εκτελεσθέντων. Στα κείμενα της ελληνορωμαϊκής περιόδου καθίσταται σαφές ότι σε συγκεκριμένες περιπτώσεις τα σώματα των σταυρωμένων αφήνονταν επάνω στους σταυρούς, ενώ σε άλλες περιπτώσεις θάπτονταν.
Jonathan A. Linebaugh, "Announcing the Human: Rethinking the Relationship Between Wisdom of Solomon 13–15 and Romans 1.18–2.11", 214-237
Μολονότι η σχέση του Ρωμ 1, 18-2, 5 και των Σοφ 13-15 έχει ερμηνευθεί με ποικίλους τρόπους, εκείνοι που διακρίνουν ένα επίπεδο κειμενικής εξάρτησης συμφωνούν ότι, ενώ το Ρωμ 2, 1-5 ασκεί κριτική στο Σοφ 15, 1-4, το Ρωμ 1, 18-32 είναι μία συμπυκνωμένη, ωστόσο θεολογικά συνεπής, επαναδιατύπωση των Σοφ 13, 1- 14, 31. 15, 7-19. Στην παρούσα μελέτη αμφισβητείται αυτή η θέση μέσα από μία νέα ανάγνωση του Ρωμ 1, 18-32 υπό το φως της ρητορικής αποστροφής στο Ρωμ 2, 1. Η κηρυγματική θέση της πολεμικής του Παύλου, μαζί με μία σειρά από αλλαγές ως προς την ελληνιστική ιουδαϊκή παράδοση κειμένων πολεμικής φύσης, οδηγεί σε μία ερμηνεία του Ρωμ 1, 18-32, η οποία είναι αντίθετη προς τους ρητορικούς και θεολογικούς σκοπούς της Σοφίας Σολομώντος στα κεφ. 13-15. Ενώ η πολεμική της Σοφίας έχει ως σκοπό να ενισχύσει τη διάκριση μεταξύ των Ιουδαίων και των εθνικών στη βάση της αληθινής και της ψευδούς λατρείας, ο Παύλος επεξεργάζεται εκ νέου την ανεικονική παράδοση προκειμένου να διασφαλίσει μία ουσιαστική ενότητα της ανθρωπότητας.
M. David Litwa, "Paul's Mosaic Ascent: An Interpretation of 2 Corinthians 12.7–9", 238-257
Στην παρούσα μελέτη γίνεται μία ανάγνωση του 2 Κορ 12, 7-9 υπό το φως της ραββινικής ιστορίας της ανάληψης του Μωυσή στον ουρανό (b. Šabb. 88b-89a). Μετά από μία εξέταση του τρόπου που παρουσιάζεται ο Μωυσής στη Β΄ Κορ, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι οι στ. 7-9, όπως και οι στ. 2-4 συνιστούν μία αφήγηση της ανάληψης (στ. 2-4). Αυτή η αφήγηση, υποστηρίζεται, είναι από απόψεως δομής παράλληλη προς την ουράνια ανάληψη του Μωυσή στο b. Šabb. 88b-89a. Οι πρώιμες παραδόσεις για την ανάληψη του Μωυσή στον ουρανό και της κυριαρχίας του επί των αγγέλων οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Παύλος γνώριζε μία μορφή της ανάληψης του Μωυσή και την παρωδεί για να υπογραμμίσει την αδυναμία του και την παράδοξη εξουσία του στους στ. 7-9.
Η παρουσίαση του Ιησού στο Αποκ 12, 5 συμπεριλαμβάνει τη γέννηση και την ανάληψή του, αλλά δεν αναφέρει το θάνατό του παρά το γεγονός ότι αυτός διαδραματίζει σημαντικό ρόλο αλλού στο βιβλίο. Στην παρούσα μελέτη, μετά από μία σύντομη εξέταση των χαρακτηριστικών εξηγήσεων που δόθηκαν γι' αυτήν την αποσιώπηση, ο συγγραφέας προτείνει μια διπλή λύση. Πρώτον, η σύγκριση των χριστοφανειών στην Αποκάλυψη αποκαλύπτει μία χαρακτηριστική διαδοχή στον τρόπο που αυτές περιγράφονται και σε αυτή ταιριάζει πολύ καλά η μεσσιανική εμφάνιση στο κεφ. 12. Δεύτερον, το γεγονός ότι ο Ιωάννης με ακρίβεια διακρίνει τη σατανική πρόθεση να θανατωθεί ο Μεσσίας από το θάνατο του Ιησού συμβάλλει στη χριστολογία της Αποκάλυψης. Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι σαφώς ανώτερος τόσο από τον διάβολο όσο και από όλες τις δημοφιλείς μυθικές μορφές που πρέπει να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις του χάους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου