Στο τρέχον τεύχος του JSOT / In the current issue of JSOT

Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Journal for the Study of the Old Testament 35:2 (2010) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

Cynthia Edenburg, "Intertextuality, Literary Competence and the Question of Readership: Some Preliminary Observations", 131-148
Στο άρθρο επανεξετάζεται ο ρόλος που διαδραμάτισαν η απαγγελία και η απομνημόνευση στη σύνθεση και στη μετάδοση των βιβλικών κειμένων και οι προσπάθειες διάκρισης μεταξύ των ακουστικά αναγνωριζόμενων διακειμενικών αναφορών και των φιλολογικών μοτίβων, τα οποία στηρίζονται στην οπτική αναγνώριση. Η συγγραφέας εφαρμόζει τα ευρήματα των πρόσφατων γνωσιολογικών μελετών σε δυο ομάδες ερωτήσεων: πρώτον, εάν υπάρχουν διαφορετικοί τύποι βιβλικής διακειμενικότητας και, δεύτερον, αν οι γραμματείς, οι οποίοι παρήγαγαν διακειμενικές συνθέσεις στηρίχθηκαν σε γραπτά κείμενα ή εάν η βιβλική διακειμενικότητα προκύπτει από τη μνήμη που έχει ο συγγραφέας κειμένων που διαβάζονταν ή επιτελούνταν.

Andrew J. Schmutzer, "Did the Gods Cause Abraham’s Wandering? An Examination of ‭םיהלא‬ ‭יתא‬ ‭ועתה‬ in Genesis 20.13", 149-166
Στο Γεν 20.11-13, το ‭םיהלא‬ χρησιμοποιείται αμφίσημα με ένα ρήμα στον πληθυντικό στο μασωριτικό κείμενο του Γεν 20, 13. Το ‭םיהלא‭ θα μπορούσε να αναφέρεται στον αληθινό Θεό ή τους "θεούς" των εθνικών. Σε αυτό το άρθρο εξετάζεται αυτό το ασυνήθιστο γραμματικό φαινόμενο από διαφορετικές οπτικές γωνίες (π.χ. μορφολογία, γραμματική / σύνταξη, ιστορία της ερμηνείας) δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη φιλολογική - θεολογική κίνηση της αφήγησης στην τελευταία της μορφή. Η ιστορία της ερμηνείας συμπεριλαμβάνει επίσης την εξέταση του τρόπου με τον οποίοι οι διάφορες εκδοχές του κειμένου (σαμαριτική Πεντάτευχος, Targum του Onkelos και η Γένεση στη μετάφραση των Ο') ερμήνευσαν το Γεν 20, 13 και ρίχνει φως στον τρόπο με τον οποίο αυτή η αμφισημία μπορεί να καθοδήγησε τους αρχαίους ερμηνευτές στην ερμηνεία τους. Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι ο πληθυντικός του μασωριτικού ‭ועתה‬ με το ‭םיהלא‬ καθιστά "του΄ς θεούς" μία εξηγητικά δυνατή μετάφραση σε αυτήν τη συνάφεια. Ο συγγραφέας επίσης αξιολογεί κάποιες σύγχρονες μεταφράσεις και κάνει κάποιες παρατηρήσεις σχετικά με αυτές. Η γραμματική προσαρμογή στο Γεν 20, 13 υποστηρίζεται κι από την προσωπική και πολιτική πίεση που αισθάνεται ο Αβραάμ, όπου ένας ισχυρός εθνικός βασιλέας κατηγορεί τον πατριάρχη, ο οποίος με τη σειρά του βάζει το μήνυμά του μέσα σε μία συνάφεια που δεν έχει σχέση με το θείο.

Nicholas P. Lunn, "Numbering Israel: A Rhetorico-Structural Analysis of Numbers 1-4", 167-185
Στο άρθρο παρουσιάζεται βήμα προς βήμα η κοινωνικορητορική ανάλυση των πρώτων κεφαλαίων των Αριθμών, τα οποία πραγματεύονται την απογραφή και την οργάνωση σε ομάδες του λαού του Ισραήλ. Η ανάλυση αποκαλύπτει τα φιλολογικά μοτίβα γραμμικής και ανεστραμμένης μορφής. Τα ευρήματα μίας τέτοιας ανάλυψης παραπέμπουν σε μία σκόπιμη και πολύπλοκη οργάνωση του κειμένου, όπου τα μοτίβα εξυπηρετούν συγκεκριμένους φιλολογικούς και ρητορικούς σκοπούς και κυρίως την υπογράμμιση της κατακλείδας του κειμένου, την έμφαση βασικών πληροφοριών και την προετοιμασία του αναγνώστη για τις πληροφορίες που θα ακολουθήσουν. Αυτά τα ευρήματα συμφωνούν με άλλες παρόμοιες μελέτες της δομής κειμένων της Π.Δ.

Howard J. Curzer, "Spies and Lies: Faithful, Courageous Israelites and Truthful Spies", 187-195
Ο ηγέτης ενός μεγάλου λαού σκέφτεται την επίθεση εναντίον μίας χώρας της Μέσης Ανατολής. Οι περισσότερες πληροφορίες των κατασκόπων του υπογραμμίζουν ότι η επιδρομή είναι κακή ιδέα, αλλά ο ηγέτης επιτίθεται τελικά στηριζόμενος στις πληροφορίες μίας μειοψηφίας. Κι όπως ήταν αναμενόμενο, η επιδρομή έχει άσχημη εξέλιξη. Αργότερα ο ηγέτης παρουσιάζει μία παραμορφωμένη εκδοχή των γεγονότων, που οδήγησαν στον πόλεμο, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως αθώο και κατηγορώντας όσους τον απέτρεψαν για έλλειψη θάρρους και πίστης. Φυσικά ο ηγέτης είναι ο Μωυσής και το περιστατικό είναι εκείνο της αποτυχημένης πρώτης επίθεσης εναντίον της Γης της Επαγγελίας. Η ομάδα των κατασκόπων συναπαρτίζεται από δώδεκα μέλη. Στο άρθρο παρουσιάζεται μία νέα ερμηνεία των Αρ 13-14, μία ερμηνευτική αρχή που αντιμετωπίζει τις ασυμφωνίες μεταξύ του Δευτερονομίου και της υπόλοιπης Τορά και ένα πολιτικό ηθικό δίδαγμα.

C.L. Brinks, "Who Speaks Words without Knowledge? A Response to Wilcox and Bimson", 197-207
Ο συγγραφέας παίρνει με το άρθρο του μέρος στη συζήτηση που αναπτύχθηκε μεταξύ των Karl G. Wilson και John J. Bimson, όσον αφορά στην ερμηνεία του Ιώβ 38, 2. Ο Wilson υποστήριξε ότι η ερώτηση "Ποιος είναι αυτός ...;" αναφέρεται στον Ηλιού κι όχι στον Ιώβ, κάτι που υποδηλώνει ότι οι λόγοι του Ηλιού ανήκαν στο αρχικό κείμενο και δεν ήταν προσθήκες. Ο Bimson απέρριψε την ερμηνεία του Wilcox επικαλούμενος το περιεχόμενων των λόγων του Θεού και την παράθεση από τον Ιώβ των 38, 2 και 42, 3. Στο παρόν άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει τις αδυναμίες της θέσης του Bimson μέσα από μία σύγκριση της γραμματικής δομής της ερώτησης στο 38, 2 με παρόμοιες δομές αλλού στην Π.Δ. και τονίζοντας τη συνάφειά της στο βιβλίο του Ιώβ στο σύνολό του. Καταλήγει ότι η επιχειρηματολογία του Bimson δεν είναι επιτυχής κι ότι η θέση του Wilcox θα πρέπει να τύχει μεγαλύτερης προσοχής.

Eric Ortlund, "Reversed (Chrono-)Logical Sequence in Isaiah 1-39: Some Implications for Theories of Redaction", 209-224
Στο άρθρο εξετάζεται η δομή των Ησ 1-39 όπου διάφορα τμήματα μίας προφητείας τοποθετούνται σε διαφορετική λογική και χρονολογική σειρά. Ο συγγραφέας αρχικά παρουσιάζει ένα παράδειγμα από τα κεφ. 24-27 και στη συνέχεια συζητά τα κεφ. 11, 30 και 2. Σε καθεμιά από αυτές τις τρεις περιπτώσεις υποστηρίζεται ότι ύστερες περικοπές στα σχετικά κεφάλαια (11,11-16. 30,27-33 και 2,6-22) περιγράφουν αναγκαίες προϋποθέσεις για προηγούμενες περικοπές (11,1-. 30,18-26 και 2,1-5) και ειδικότερα η νίκη του Γιαχβέ επί των εθνών πρέπει να λαμβάνει χώρα πριν την ανανέωση της δημιουργίας, τον Ισραήλ να κατοικεί ασφαλής στην Σιών και τα έθνη να έρχονται εκεί για να λατρεύσουν τον Γιαχβέ. Στη συνέχεια εξετάζονται τα συμπεράσματα, που προκύπτουν από αυτήν την ανάλυση των θεωριών σύνταξης αυτών των τριών κεφαλαίων και διατυπώνεται η υπόθεση ότι η χρονολόγηση των διαφόρων περικοπών σε αυτά τα κεφάλαια σε διαφορετικούς αιώνες είναι λιγότερο πιθανή από την υπόθεση μίας απλούστερης ιστορίας σύνταξης, όπου οι διάφορες περικοπές που συναπαρτίζουν αυτά τα κεφάλαια γράφτηκαν προϋποθέτοντας η μία την άλλη από την αρχή.

Anthony R. Petterson, "The Shape of the Davidic Hope across the Book of the Twelve", 225-246
Πρόσφατα υποστηρίχθηκε ότι το Βιβλίο των Δώδεκα αντικατοπτρίζει μία ποικιλία απόψεων όσον αφορά στην αποκατάσταση της δαυιδικής δυναστείας συμπεριμβανομένων και μίας αισιοδοξίας κατά την πρώιμη περσική περίοδο και της μεταγενέστερης κριτικής. Η ερμηνεία του Ζαχ 11 και των κειμένων που αφορούν στον Ζοροβάβελ είναι σημαντική όσον αφορά σε αυτό. Στο άρθρο παρουσιάζεται μία ερμηνεία αυτών των κείμενων η οποία συμβαδίζει με τον Ζαχαρία και το Βιβλίο των Δώδεκα. Ο συγγραφέας εντοπίζει τη μορφή της δαυιδικής ελπίδας, η οποία διατρέχει το Βιβλίο των Δώδεκα, και διατυπώνει την άποψη ότι η ελπίδα για ένα μελλοντικό βασιλιά από τον οίκο του Δαυίδ εμφανίζεται σε κύρια σημεία του βιβλίου. Έτσι καταλήγει ότι αυτοί που συνέταξαν το βιβλίο των Δώδεκα προσπάθησαν να διατηρήσουν την πρώιμη προφητική ελπίδα για ένα μελλοντικό δαυιδικό βασιλιά.

Bradford A. Anderson, "Poetic Justice in Obadiah", 247-255
Το βιβλίο του Οβδιού έχει συζητηθεί για το μήνυμα του lex talionis. Δεν είναι ωστόσο απλά ένα θέμα αυτού του σύντομου βιβλίου. Μάλλον, σύμφωνα με το συγγραφέα του παρόντος άρθρου, η ιδέα ότι τα έργα του Εδώμ θα επιστρέψουν επάνω του αποτελεί οργανικό μέρος του βιβλίου. Αυτή η "ποιητική δικαιοσύνη" εκφράζεται μέσα από μία σειρά λέξεων και έμμεσων αναφορών που εντοπίζονται σε όλο το βιβλίο του Οβδιού. Τα λογοπαίγνια αντιπαραθέτουν την ταυτότητα και το μέλλον του Εδώμ και του Ισραήλ αντίστοιχα και υπαινίσσονται με διάφορους τρόπους την επερχόμενη τιμωρία του Εδώμ. Μία αναγνώριση αυτών των διαστάσεων του εβραϊκού κειμένου μπορεί να βοηθήσει τον αναγνώστη να κατανοήσει καλύτερη τη ρητορική δύναμη και τη φιλολογική τέχνη του συντομότερου προφητικού βιβλίου.