Richard A. Horsley, "Jesus and the Politics of Roman Palestine", 99-145
Στην Παλαιστίνη της ρωμαϊκής περιόδου, η πολιτική και η θρησκεία ήταν συνδεδεμένες στενά μέσα στις σχέσεις εξουσίας που αναπτύχθηκαν μεταξύ των χωρικών της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας και τους Ρωμαίους, τους Ηρώδες ή τους ιερείς άρχοντές τους. Αντί ωστόσο να καταφύγει κανείς στην προηγούμενη πολύ απλή διάκριση μεταξύ επανάστασης και ηρεμίας ως τις κύριες πολιτικές επιλογές που είχε ο Ιησούς, είναι ίσως δυνατό να διακρίνει μια σειρά από μορφές στη λαϊκή πολιτική-θρησκευτική αντίσταση με τη βοήθεια της συγκριτικής μελέτης της πολιτικής συμπεριφοράς των χωρικών. Για να μπορέσει να εκτιμήσει το πώς οι άνθρωποι που βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία μίας εξουσίας, όπως συνέβαινε στην περίπτωση του Ιησού και των μαθητών του από τη Γαλιλαία, ελίσσονταν πολιτικά, είναι αναγκαίο να αναπτυχεί μία περισσότερο σύνθετη συναφειακή προσέγγιση του "κινήματος του Ιησού". Θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή σε τέτοιες θρησκευτικές πραγματικότητες όπως είναι οι βασικές κοινωνικές μορφές της αγροτικής ζωής και οι πολιτικές και οι οικονομικές πιέσεις στις οικογένειες και στις κοινότητες των χωριών μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση παραλλαγμένων μορφών λαϊκής αντίστασης που είχαν τις ρίζες τους στη διατήρηση της λαϊκής παράδοσης. Το κριτικό ενδιαφέρον για της επικοινωνιακές μορφές των πηγών των ευαγγελίων, όπως αφηγήσεις και λόγοι για ζητήματα που ήταν σημαντικά για τους χωρικούς - σε αντίθεση προς τις παλαιότερες προσπάθειες να δημιουργηθούν πληροφορίες μέσα από από αποσπάσματα κειμένου - δίνει τη δυνατότητα να διακρίνει κανείς στις αφηγήσεις και στους λόγους των ευαγγελίων τον τρόπο με τον οποίο ο Ιησούς δημιούργησε ένα κίνημα ανανέωσης των κοινοτήτων και αντίστασης στους αρχιερείς, στο Ναό, στο ρωμαϊκό φορολογικό σύστημα, το οποίο όμως είχε πολύ πιο λεπτές μορφές έκφρασης από εκείνες της επανάστασης ή της συναίνεσης.
Simon J. Joseph, "The Ascetic Jesus", 146-181
Οι καινοδιαθηκολόγοι δεν συμφωνούν μεταξύ τους όσον αφορά στο ζήτημα της ασκητικότητας του Ιησού. Ο συγγραφέας του παρόντος άρθρου υποστηρίζει ότι ο ιστορικός Ιησούς θα πρέπει να θεωρηθεί Ιουδαίος ασκητής του 1ου αι. Εδώ ο ασκητισμός κατανοείται μέσα από μία κοινωνιολογική, διαπολιτισμική και συγκριτική προοπτική, μέσω της οποίας μπορούν να κατανοηθούν μία σειρά από συμπεριφορές. Κατά συνέπεια μέσα από τη σύγκριση της αρχαίας παράδοσης για τον Ιησού με άλλες σύγχρονες προς αυτήν εκφράσεις της ασκητικής πρακτικής στην αρχαιότητα, ο συγγραφέας αποπειράται να καταδείξει ότι ένα ασκητικό μοντέλο για τον ιστορικό Ιησού δεν είναι μόνο συμβατό για τον και μέσα στον Ιουδαϊσμό του 1ου αιώνα, αλλά μπορεί να εξηγήσει και συμβιβάσει μεταξύ τους διαφορετικές και αντιφατικές μεταξύ τους περιγραφές του Ιησού και να αναπτύξει τα θεωρητικά εκείπου μπορούν να συμβάλουν στη μελλοντική έρευνα για τον ιστορικό Ιησού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου