Andreas Lindemann, "… ἐκτρέϕϵτϵ αὐτὰ ἐν παιδϵίᾳ καὶ νουθϵσίᾳ κυρίου (Eph 6.4): Kinder in der Welt des frühen Christentums", 169-190
O συγγραφέας του άρθρου [Α.Τ.: το οποίο είναι μία επεξεργασμένη μορφή της ομιλίας του Lindemann ως προέδρου της SNTS για το έτος 2008-9. Περίληψη της ομιλίας είχαμε αναρτήσει παλαιότερα] εξετάζει την θέση των μικρών παιδιών κατά την ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή, συμπεριλαμβανομένων και των κειμένων της Κ.Δ. κι των μεταγενέστερων χριστιανικών κειμένων κατά τους δύο πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Υπήρχε μία πρώιμη μορφή "χριστιανικής εκπαίδευσης" και πιθανόν τα παιδιά των βαπτισμένων γονέων ανήκαν στις χριστιανικές κοινότητες. Στο 1 Κορ 7,14 ο Παύλος έμμεσα επιχειρηματολογεί υπέρ μίας "χριστιανικής επιρροής" στα "άγια τέκνα" που πρέπει να ασκεί ο "πιστός" πατέρας ή η "πιστή" μητέρα. Στο Έφ 6,4 ο συγγραφέας μιλώντας για την παιδεία και νουθεσία κυρίου υποστηρίζει ότι σε ένα χριστιανικό οίκο τα παιδιά θα πρέπει να διδαχθούν την χριστιανική πίστη. Το ζήτημα του βαπτίσματος των μικρών παιδιών ίσως βρίσκει απάντηση με την ερμηνεία του 1 Κορ 1,14-16, όπου ο Παύλος ακριβώς διακρίνει μεταξύ του βαπτισμού μεμονωμένων ατόμων (1,14) και του βαπτισμού του "οίκου Στεφανά". Το Μκ 10,13-16 αντικατοπτρίζει μία συζήτηση ανάμεσα σε εκείνους που "επιτιμούν" τους ανθρώπους που φέρνουν τα παιδιά τους στον Ιησού και στον ίδιο τον Ιησού, ο οποίος ερμηνεύει την πράξη του ως "κώλυμα", καθιστώντας έτσι την αντιπαράθεση θεμελιώδη, κάτι που ίσως αναφέρεται στο ζήτημα του νηπιοβαπτισμού. Κατά τον τελευταίο αιώνα μάθαμε (ξανά;) να βλέπουμε την παιδική ηλικία όχι μόνο ως μία μεταβατική περίοδο της ανθρώπινης ζωής αλλά κι ως μία ηλικία που πρέπει να την προστατεύει η κοινωνία. Πιθανόν παρόμοιες ιδέες κυριαρχούσαν και κατά τις εποχές που γράφτηκαν τα κείμενά μας.
Peter-Ben Smit, "Something about Mary? Remarks about the Five Women in the Matthean Genealogy", 191-207
Η παρουσία και η σημασία των πέντε γυναικών στη γενεαλογία του Ιησού στο κατά Ματθαίον έχει αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των ερευνητών. Υιοθετώντας μία προσέγγιση που λαμβάνει υπόψη της το κοινωνικό φύλο ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι οι πέντες γυναίκες θα πρέπει να αντιμετωπισθούν ως μία ομάδα, η οποία από τη μία υπογραμμίζει τη μεσσιανική γραμμή, της οποίας μέλος είναι και ο Ιησούς, υπεραμύνεται της κάπως ασυνήθιστης γέννησης και αποτελεί παράδειγμα του ανοίγματος του Ισραήλ προς τα έθνη καθώς αποτελούν προηγούμενο στην ιστορία του Ισραήλ.
Samuel Vollenweider, "Hymnus, Enkomion oder Psalm? Schattengefechte in der neutestamentlichen Wissenschaft", 203-231
Για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα οι ερευνητές προσπάθησαν να αποκαταστήσουν του διάφορους λατρευτικούς ύμνους που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια των κειμένων της Κ.Δ. Με την εμφάνιση της ρητορικής κριτικής το ενδιαφέρον μετακινήθηκε προς τις ιδιότητες της επιδεικτικής ρητορικής. Οι εξηγητές επομένως συχνά έχουν την τάση να αντιπαραβάλλουν τα "εγκώμια" με τους "ύμνους" και τους "ψαλμούς". Προκειμένου να αποφύγει τη σκιαμαχία κανείς πρέπει να αποφασίσει ποια περιγραφική γλώσσα θα ταίριαζε καλύτερα στα κείμενα. Μία σύντομη εξέταση των αρχαίων υμνολογικών παραδόσεων και η ανάπτυξή τους στη ρητορική καταδεικνύει ότι ενώ τα εγκώμια έχουν σχέσεις αλληλεπίδρασης προς τους ύμνους κάθε φιλολογικό είδος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Οι ύμνοι, είτε έμμετροι είτε σε πρόχα, είναι καταξοχήν ύμνοι της θεότητας και απευθύνονται σε θεότητες. Επιπλέον η μορφοϊστορική ανάλυση σκοπό έχει να διακρίνει προσεκτικά μεταξύ του "ύμνου" (με τη στενή έννοια του όρου), τον "υμνολογικό αίνο" και το "εγκώμιο" (το οποίο δεν αναφέρεται σε θεϊκά όντα). Στην πρώιμη χριστιανική γραμματεία, όσον αφορά την κειμενική επιφάνεια, απαντούμε εκτός από ύμνους προς τον Θεό μόνο λίγους ύμνους που απευθύνονται στον Χριστό. Ωστόσο η θειότητα του Χριστού αινείται με πλούσια υμνολογικά ρητορικά μέσα. Αυτή η εκπληκτική ένταση ανταποκρίνεται ακριβώς σε αυτό που ονομάζουμε "χριστολογικό μονοθεϊσμό".
Paula Fredriksen, "Judaizing the Nations: The Ritual Demands of Paul's Gospel", 232-252
Ένα μεγάλο μέρος των σύγχρονων καινοδιαθηκολόγων υποστηρίζει ότι ο Παύλος έκανε μία "απελευθερωμένη από το Νόμο" ιεραποστολή στους εθνικούς. Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, ο Παύλος ουσιαστικά αποκήρυσσε τα εθνικά όρια τα οποία δημιουργήθηκαν και συντηρούνταν από τις ιουδαϊκές πρακτικές. Στην παρούσα μελέτη η συγγραφέας υποστηρίζει το αντίθετο: Η επί της αρχής αντίσταση του Παύλου στην περιτομή των εθνικών ακριβώς διατηρούσε αυτές τις διακρίσεις "κατά την σάρκα", οι οποίες είναι χαρακτηριστικές για την ιουδαϊκή εσχατολογική πίστη για αποκατάσταση, ακόμη και στις παύλειες επαναλήψεις της. Ο Παύλος απαιτούσε από τους εθνικούς του να μην λατρεύουν τους τοπικούς τους θεούς. Ο Ναός των Ιεροσολύμων, ο οποίος κατανοείται με την παραδοσιακή έννοια, έδωσε στον Παύλο τη βασική ορολογία για να παραστήσει την συμπερίληψη των εθνικών στη σωτηρία του Ισραήλ. Επομένως η ιεραποστολή του Παύλου δεν είναι απαλλαγμένη από το Νόμο.
Manabu Tsuji, "Persönliche Korrespondenz des Paulus: Zur Strategie der Pastoralbriefe als Pseudepigrapha", 253-272
Οι τρεις ποιμαντικές επιστολές αυτοσυστήνονται ως η προσωπική αλληλογραφία του Παύλου, αλλά το περιεχόμενό τους θα ταίριαζε καλύτερα στο είδος της επιστολής της κοινότητας. Ο ψευδώνυμος συγγραφέας τις παρουσιάζει ως τις προσωπικές επιστολές του Παύλου, επειδή θέλει να προλάβει την κριτική των αναγνωστών του όσον αφορά στην αυθεντικότητά τους και κυρίως για την κριτική για τις πιθανές αντιφάσεις. Μέσω του φιλολογικού είδους της προσωπικής επιστολής προσπάθησε να κατασκευάσει τις συνθήκες της επιστολής που είναι άγνωστες από αλλού και να εξηγήσει την ανεύρεση των επιστολών. Την ίδια στιγμή μέσα από τη δομή των επιστολών του διεκδίκησε τη γενική εγκυρότητα όσον αφορά στη γεωγραφία και τον χρόνο, έτσι ώστε να διαδώσει το "σωστό μήνυμα" των θέσεων του Corpus Paulinum.
Juan Hernández , "A Scribal Solution to a Problematic Measurement in the Apocalypse", 273-278
Oι διαφοροποιήσεις στην ορθογραφία μέσα στα χειρόγραφα της ελληνικής Κ.Δ. δεν αποτέλεσαν ιδιαίτερο ζήτημα παρά μονάχα μεταξύ των ειδικών. Ωστόσο κι οι περισσότεροι από αυτούς συμφωνούν ότι οι ορθογραφικές ανωμαλίες δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία απόδειξη της αδυναμίας των αντιγραφέων ή ασυνέπεια στην ορθογραφία που ακολουθούν. Δεν είναι επομένως ασυνήθιστο να συναντήσει κανείς μέσα στο ίδιο χειρόγραφο την ίδια λέξη γραμμένη λανθασμένα και ορθά δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Γι' αυτόν το λόγο οι κριτικές εκδόσεις της ελληνικής Κ.Δ. αποφάσισαν δικαιολογημένα να αποκλείσουν τις παραλλαγές που αποτυπώνουν τη μη συνηθισμένη ορθογραφία της λέξης. Εάν συμπεριλαμβάνονταν όλες αυτές οι γραφές θα καταστούσε το κριτικό υπόμνημα αδύνατο να χρησιμοποιηθεί. Η πληθώρα των άνευ σημασίας λαθών θα "έπνιγε" τις παραλλαγές οι οποίες παρουσιάζουν ενδιαφέρον για την ιστορία του κειμένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου