Στα δύο τελευταία τεύχη του Journal for the Study of the Old Testament 34:1-2 (2009) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:
34:1 (2009)
Ellen Van Wolde , "Why the Verb ברא Does Not Mean ‘to Create’ in Genesis 1.1-2.4a", 3-23
Η γλωσσολογική και κειμενική εξέταση των επτά περιπτώσεων που απαντά το ρήμα ברא στο Γεν 1 οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το ρήμα εδώ δε σημαίνει "δημιουργώ" αλλά "διαχωρίζω". Αυτή η υπόθεση εξετάζεται στη συνέχεια με τη βοήθεια των εξωτερικών μαρτυριών από τη συγγενή λογοτεχνία στη Μεσοποταμία. Σε αυτές τις μεσοποταμιακές αφηγήσεις της δημιουργίας οι εισαγωγικές γραμμές συχνά περιγράφουν τις (θείες) πράξεις διαχωρισμού του ουρανού από τη γη. Το σουμεριακό ρήμα "bad" και το ακκαδικό ρήμα "parsu" που χρησιμοποιούνται σε αυτά τα κείμενα σαφώς σημαίνει "ξεχωρίζω". Η μαρτυρία της Βίβλου φαίνεται να στηρίζει αυτήν την υπόθεση. Για παράδειγμα το γεγονός ότι στην εβραϊκή Βίβλου το ουσιαστικό "δημιουργός" ποτέ δεν δηλώνεται με τη μετοχή του ברא αλλά πάντοτε με τη μετοχή άλλων ρημάτων. Επομένως με βάση την εσωτερική και εξωτερική γλωσσολογική και κειμενική μαρτυρια και μία ελεγχόμενη επιχειρηματολογία, είναι πολύ πιθανό ο τύπος της πράξης, που εκφράζεται με το ρήμα στο Γεν 1, να έχει ένα πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα και να σημαίνει "ξεχωρίζω". Τέλος, γίνεται μια ανάλυση των διαφορών μεταξύ του הבריל και του ברא.
Bernard Gosse , "Abraham and David", 25-31
Σε αυτό το άρθρο προτείνεται ότι στα Γεν 14-15 ο Αβραάμ παρουσιάζεται ως ο πρόδρομος του Δαυίδ. Επίσης διατυπώνεται η υπόθεση ότι στους Ψα 14-15 οι Πατριάρχες και οι απόγονοί τους αντικαθίστανται από τη δαυιδική δυναστεία. Με την επανένταξή της στην προοπτική της σωτηρίας ο Δαυίδ παρουσιάζεται να εξαρτάται και να συνεχίζει τον Αβραάμ.
Volker Glissmann , "Genesis 14: A Diaspora Novella?", 33-45
Η επίδραση του βαβυλωνιακού golah στην αναθεώρηση του βιβλικού υλικού μαρτυρείται ευρέως. Σε αυτό το άρθρο υποστηρίζεται ότι η αναθεώρηση του Γεν 14 συνδέεται με συγκεκριμένα ζητήματα της διασποράς και γι' αυτό το λόγο θα πρέπει να τοποθετηθεί μέσα στο περιβάλλον της. Κάτω από αυτό το φως εξετάζεται το Γεν 14 με δύο τρόπους. Πρώτον αναζητώνται τα χαρακτηριστικά που πρότεινε ο Meinhold της νουβέλας της διασποράς μέσα στην αφήγηση του Γεν 14. Δεύτερον, τα επιχειρήματα υπέρ κάποιας συγκεκριμένης διασποράς ενισχύονται από μία ανάγνωση του κειμένου από την οπτική της διασποράς. Γενικά στο άρθρο υποστηρίζεται ότι η αφήγηση του Γεν 14 μπορεί να χαρακτηρισθεί ως νουβέλα της διασποράς.
Kenneth C. Way , "Animals in the Prophetic World: Literary Reflections on Numbers 22 and 1 Kings 13", 47-62
Σε αυτό το άρθρο οι ιστορίες του όνου του Βαλαάμ (Αρ 22, 22 - 35) και του ανθρώπου του Θεού από τον Ιούδα (1 Βασ 13) αναλύονται ανεξάρτητα η μία από την άλλη και συγκρίνονται. Ανάμεσα στα στοιχεία, τα οποία είναι κοινά στις δυο ιστορίες, συγκαταλέγονται: η σημασία του λόγου του Γιαχβέ, η χρησιμοποίηση των ζώων ως λογοτεχνικών χαρακτήρων, το θέμα του θανάτου και η παρουσίαση των ζώων ως θείων απεσταλμένων. Υποστηρίζεται ότι η λογοτεχνική λειτουργία των ζώων ως θείων αγγελιοφόρων είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της λεγόμενης προκλασικής φάσης της βιβλικής προφητείας.
Matthew Thiessen, "The Function of a Conjunction: Inclusivist or Exclusivist Strategies in Ezra 6.19-21 and Nehemiah 10.29-30?", 63-79
Παρά το γενεαλογικό αποκλεισμό των μη Ισραηλιτών, ο οποίος μαρτυρείται στο Έδρα-Νεεμία, πολλοί ερευνητές ανακαλύπτουν στρατηγικές ένταξης μέσα στο βιβλίο. Ιδιαίτερα το Εσδρα 6, 19 -21 και Νεεμ 10, 29 -30 θεωρούνται ότι οραματίζονται την ένταξη των έξωθεν μέσα στην ομάδα του Golah. Μετά τη διερεύνηση του υλικού του αποκλεισμού στο βιβλίο, ο συγγραφέας προτείνει μια εναλλακτική ανάγνωση αυτών των συγκεκριμένων περικοπών παρέχοντας έτσι μία διαφορετική ερμηνεία του waw. Υποστηρίζει ότι αντί να παρουσιάσει τους έξωθεν να εντάσσονται στην ομάδα του Golah, τα Έσδ 6, 19 - 21 και Νεεμ 10, 29 -30 περιγράφουν τον χωρισμό της ομάδας του Golah από την ακαθαρσία των εθνών.
Christopher Whitwell , "The Variation of Nature in Ecclesiastes 11", 81-97
Ο R.N. Whybray σημειώνει στο υπόμνημά του στον Εκκλησιαστή (στη σειρά NCBC) τη "σαφή ποικιλία της φύσης" στο Εκκλ 11,3β. Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι αυτή η ποικιλία της φύσης είναι περισσότερο σημαντική στους στ. 1, 4 και 6 του κειμένου. Αυτό το στοιχείο συνδέει την πράξη με τις συνέπειες. Οι αγρότες παρατηρούν τον αέρα και κοιτούν τα σύννεφα (στ. 4). Διστάζουν, γιατί δεν είναι βέβαιοι αν θα πρέπει ή όχι να σπείρουν. Οι αλλαγές του καιρού καθιστούν αδύνατο το να γνωρίζουν, εάν η σοδειά θα είναι επιτυχής. Αυτός ο δισταγμός είναι δικαιολογημένος, γιατί η αποτυχία θα φέρει δυσκολίες στις οικογένειές τους. Στην περίπτωση του παράλληλου στ. 1, οι διάφορες κινήσεις του νερού βρίσκονται μεταξύ της πράξης και των απρόβλεπτων συνεπειών. Η απλοχεριά δεν έχει πάντα καλά αποτελέσματα. Η παλιά σοφία ίσως είναι λίγο περισσότερο αισιόδοξη για την ανταμοιβή. Στο καταληκτικό σχόλιο της περικοπής 11, 1 - 6 ο Εκκλησιαστής επιστρέφει στην αγροτική μορφή. Η επαναλαμβανόμενη σπορά μπορεί να περιορίσει το ρίσκο.
Charles David Isbell , "The Limmûdîm in the Book of Isaiah", 99-109
Ο όρος limmûdîm (που μαρτυρείται στο Ησ 8,16 και στη συνέχεια στα 50, 4α. 4γ. 54, 13) λειτουργεί ως λογοτεχνική λιγκατούρα μεταξύ των μηνυμάτων του προφήτη του 8ου αιώνα από την Ιερουσαλήμ και των απογόνων του που έδρασαν στην Βαβυλώνα του 6ου αι. Ο όρος επίσης καταδεικνύει επίσης το ρόλο των προφητών του 6ου αι. ως "μαθητών" του δασκάλου του 8ου αι., ο οποίος ήταν να μεταμορφώσουν τα μηνύματα του Ησαΐα για την επερχόμενη καταδίκη και το κάλεσμα σε μετάνοια σε μηνύματα ελπίδας μπροστά στην επικείμενη σωτηρία. Επιπλέον τα limmûdîm μέσα σε αυτή τη "σχολή" του Ησαϊα θα πρέπει να θεωρηθούν ως ένα υποσύνολο της μεγαλύτερης ομάδας των "υιών των προφητών" που μαρτυρούνται ήδη από την εποχή του Σαμουήλ.
34:2 (2009)
Henrietta L. Wiley , "They Save Themselves Alone: Faith and Loss in the Stories of Abraham and Job", 115-129
Στις ιστορίες του Αβραάμ και του Ιώβ η εύνοια του Γιαχβέ είναι μια αμφίσημη ευλογία που στοιχίζει πολλά στους ευνοούμενούς του και στους δικούς τους. Ο Γιαχβέ δηλώνει τη βεβαιότητά του για την πίστη του Αβραάμ και του Ιώβ, αλλά δοκιμάζει αυτήν την πίστη με την συνταρακτική απώλεια μελών της οικογένειάς τους. Στη συνέχεια τους ανταμείβει με μία "οικογένεια παρηγοριάς". Σκοπός είναι η ευλογία, αλλά, όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις βραβείων παρηγοριάς, η άφιξη της νέας οικογένειας δεν κατορθώνει να παρηγορήσει ούτε τους ήρωες της ιστορίας ούτε τον αναγνώστη. Είναι ουσιαστικά αντικείμενα άδεια από κάθε προωπική αξία και σκοπό έχουν να τονίσουν την αρχική απώλεια και τη μοναδιά του πατριάρχη. Η χωρίς όρια δύναμη του Γιαχβέ καθιστά κάθε στοργική σχέση μαζί του αδύνατη, αλλά η απαιτητική φροντίδα του αποκλείει τη δυνατότητα για τους ανθρώπους να διατηρήσουν δεσμούς στοργής μέσα στις οικογένειές τους. Ο πιστός Αβραάμ και Ιώβ, ευλογημένοι από το Θεό, τελικά υποφέρουν τη μεγαλύτερη απομόνωση και απώλεια.
Thomas A. Keiser, "The Divine Plural: A Literary-Contextual Argument for Plurality in the Godhead", 131-146
Στην ακαδημαϊκή έρευνα το πρόσωπο που χρησιμοποιεί τον πληθυντικό στο Γεν 1 υπήρξε αντικείμενο πολλών ερμηνειών, οι οποίες δε συγκλίνουν τις περισσότερες φορές μεταξύ τους. H θέση που έχει τη μεγαλύτερη αποδοχή είναι ότι ο θεϊκός πληθυντικός αντιπροσωπεύει το λόγο του Θεού που απευθύνεται στην ουράνια βασιλική αυλή του. Ωστόσο αυτή η άποψη έχει τη σημαντική αδυναμία ότι προσεγγίζει το θέμα έξω από τη φιλολογική του συνάφεια. Η μελέτη προσφέρει μία μελέτη του θεϊκού πληθυντικού μέσα στη φιλολογική του συνάφεια και προτείνει ότι υπάρχουν αρκετά στοιχεία που συνηγορούν στην κατανόησή του ως μία εσκεμμένη αλλά ασαφής αναφορά στο πλήθος της θεότητας.
Sigmund Wagner-Tsukamoto , "The Paradise Story", 147-170
Ο συγγραφέας στηρίζεται στην θεσμική πολιτική οικονομία, όπως αυτή αναπτύσσεται στα έργα του James Buchanan, προκειμένου να αναλύσει την ιστορία του Παραδείσου. Σκοπός του άρθρου είναι να κατανοηθούν καλύτερα οι λόγοι που οδήγησαν τελικά στη διακοπή των σχέσεων Θεού και πρωτοπλάστων. Επιπλέον ο συγγραφέας επιθυμεί να καταδείξει ότι η Π.Δ. είναι μάλλον σύγχρονη από αυτήν άποψη. Για την ανάλυσή του επιλέγει ως αφετηρία ένα μοντέλο καταστροφική σύγκρουση. Αυτό παρέχει ένα σημείο αναφοράς για τις υπόλοιπες ιστορίες της Βίβλου, όταν εκεί αναπτύσσεται μία νέα, δικαιότερα και περισσότερο ισότιμη συμφωνία ανάμεσα στο Θεό και στους ανθρώπου (ιδιαίτερα μέσα από τις νέες διαθήκες στη Γένεση).
Robert B. Chisholm , "What’s Wrong with this Picture? Stylistic Variation as a Rhetorical Technique in Judges", 171-182
Αυτή η μελέτη εξετάζει τέσσερις περιπτώσεις όπου ο αφηγητής του βιβλίου των Κριτών παραλλάσσει έναν ιδιωματισμό ή δομικό στοιχείο για να τονίσει την παρουσία της ειρωνίας. Αυτές οι αλλαγές όπως "μπες μέσα και κλείσε πίσω σου" ή "φύγε και κλείσε πίσω σου" αντικατοπτρίζουν την εξαπάτηση του Ehud. Το ότι ο Heber δεν εμφανίζεται στην ιστορία του Barak αυτό αντικατοπτρίζει το θέμα της - μια γυναίκα αντικαθιστά έναν άνδρα. Η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στον Ισραήλ που ζητά βοήθεια δημιουργεί το σκηνικό για την ειρωνική ιστορία, όπου ο Θεός σώζει ένα λαό που δεν ζήτησε τη σωτηρία του από ένα σωτήρα ο οποίος πάλι δεν είχε αυτήν την αντίληψη για τον εαυτό του. Το συντομευμένο επιτάφιο στο 15, 20, το οποίο ακολουθεί μία ιστορία της επίσκεψης του Σαμψών στην πόρνη, προετοιμάζει το έδαφος για την ιστορία του θανάτου του Σαμψών.
Jonathan Rowe , "Is Jonathan Really David’s ‘Wife’? A Response to Yaron Peleg", 183-193
Σε ένα πρόσφατο άρθρο στο ίδιο περιοδικό ο Yaron Peleg υποστήριξε ότι ο Ιωνάθαν ήταν "η νύφη" του Δαυίδ. Το παρόν άρθρο είναι η απάντηση στο άρθρο του Peleg και επαναξιολογεί τα επιχειρήματα που πρόβαλε ο Peleg για να υποστηρίξει τη θέση του υπογραμμίζοντας τα αδύνατα σημεία του καθενός. Ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το κείμενο μπορεί να εξηγηθεί καλύτερα, εάν υιοθετηθεί η αντίθετη άποψη: αντί να αφαιρέσει από το Ιωνάθαν από κάθε νόμιμη διεκδίκηση του θρόνου, τον παρουσιάζει ως έναν "πρωτο-Δαυίδ", που του άξιζε ο θρόνος. Το ότι ο Δαυίδ γίνεται τελικά αρχηγός του Ισραήλ, αυτό προκαλεί έκπληξη, η οποία είναι σαφής στη θεολογία των βιβλίων του Σαμουήλ.
Chesung Justin Ryu, "Silence as Resistance: A Postcolonial Reading of the Silence of Jonah in Jonah 4.1-11", 195-218
Οι περισσότερες ερμηνευτικές μελέτες στο βιβλίο του Ιωνά ασκούν κριτική στον Ιωνά θεωρώντας τον ένα στενόμυαλο Ιουδαίο και τονίζοντας την οικουμενική αγάπη του Θεού και το έλεός του. Ωστόσο μέσα σε αυτή την περιχώρηση υπάρχει ένα σύστημα διάκρισης, το οποίο φιμώνει το στόμα των αδυνάτων. Μέσα από μία μεταποικιακή ανάγνωση του Ιωνά 4 το άρθρο εξετάζει τις αδυναμίες της παραπάνω ερμηνευτικής προσέγγισης και προτείνει μία εναλλακτική ανάγνωση του θυμού και της σιωπής του Ιωνά. Υποστηρίζει ότι ο θυμός του Ιωνά (Ιωνάς 4, 1-11) μπορεί να θεωρηθεί δικαιολογημένος, αν λάβουμε υπόψη τις διαφορές μεταξύ των Ισραηλιτών και των Νινευιτών. Επιπλέον η σιωπή του Ιωνά λειτουργεί ως αντίσταση εκ μέρους των αδυνάτων στη ρητορική των δυνατών, η οποία αγνοεί τις άνισες δομές εξουσίας στις ανθρώπινες σχέσεις στο όνομα μία παγκοσμιότητας.
Debbie Hunn, "Habakkuk 2.4b in its Context: How Far Off Was Paul", 219-239
Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται το Αββ 2,4β μέσα στη συνάφειά του και τίθενται πέντε ερωτήματα σχετικά με την ερμηνεία του Παύλου: τι σημαίνει אמונה; Ποιον אמונה αφορά το θέμα; Πότε θα ζήσουν οι δίκαιοι; Ποιοι είναι οι δίκαιοι; Είναι δίκαιοι εξαιτίας της πίστης ή ζουν με πίστη; Μολονότι οι ερμηνευτές έχουν επανερμηνεύσει τον Παύλο αφήνουν τον Αββακούμ έξω από τη συζήτηση. Ωστόσο μία μελέτη της προφητείας του αποκαλύπτει ότι ο προφήτης -πολύ πριν τον Παύλο - συμπεριλαμβάνει Ιουδαίους και εθνικούς μεταξύ των δικαίων και διαβεβαιώνει ότι η ζωή έρχεται στους δίκαιους μέσα από την πίστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου