Caroline Blythe, "Terrible Silence, Eternal Silence: A Feminist Re-Reading of Dinah's Voicelessness in Genesis 34", 483-506
Στο άρθρο εξετάζεται η αφηγηματική σιωπή της Δίνας στο κείμενο και στις ερμηνευτικές παραδόσεις του Γεν 34. Μολονότι ο βιασμός της Δίνας κατέχει κεντρική σημασία στην αφηγηματική εξέλιξη αυτού του κειμένου, η ίδια η Δίνα παραμένει σε όλη την ιστορία ένας περιθωριακός χαρακτήρας. Οι εμπειρίες της τοποθετούνται μέσα στη συνάφεια ενός αυστηρά πατριαρχικού ιδεολογικού πλαισίου κι επομένως στερείται του δικαιώματος να έχει φωνή για να εκφράσει τις σκέψεις της, τα συναισθηματά της και τον πόνο της. Επιπλέον υπάρχει μία τάση στη βιβλική ερμηνεία να υιοθετηθεί η ιδεολογία του αφηγητή και το σύστημα αξιών του καθώς θεωρείται η σιωπή και απουσία της Δίνα ως προτροπή για να την αγνοήσουμε. Η συγγραφέας εξετάζει τις ηθικές προεκτάσεις που έχει αυτή η στάση απέναντι στη Δίνα, τόσο μέσα στο βιβλικό κείμενο όσο και στις ερμηνευτικές παραδόσεις και συγκρίνει τη συμφορά της με εκείνη των σύγχρονων θυμάτων βιασμού. Προτείνει την αξιοποίηση των μαρτυριών αυτών των θυμάτων ως ένα ερμηνευτικό κλειδί προκειμένου να κατανοηθεί αυτή η σιωπή της Δίνα ως ένα τμήμα της δυσάρεστης εμπειρίας που είχε. Αξιοποιώντας αυτήν την φεμινιστική ερμηνευτική στρατηγική η συγγραφέας εκφράζει την ελπίδα της ότι μπορεί να ερμηνευθεί το Γεν 34 με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να ληφθεί ερμηνευτικά υπόψη και η Δίνα και να της δοθεί ο λόγος για να διηγηθεί εκείνη την ιστορία της.
Rohun Park, " Revisiting the Parable of the Prodigal Son for Decolonization: Luke's Reconfiguration of Oikos in 15:11-32", 507-520
Η αρχαία χριστιανική οργάνωση του οίκου, όπως μαρτυρείται στα ευαγγέλια, συνέβαλε στο να δημιουργηθούν οι συνθήκες και να δοθούν οι ελευθερίες εκείνες για να ξεπεραστούν οι περιορισμοί που επέβαλλε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ιδιαίτερα η παραβολή του Ασώτου (Λκ 15,11-32) προσφέρει τη δυνατότητα να ζήσει κανείς μέσα σε εκείνον τον κόσμο και έχει επιπτώσεις και σε σημερινές καταστάσεις. Ο paterfamilias της παραβολής περνά τα σύνορα του αποικιακού οίκου, των οποίων σπάνια γινόταν υπέρβαση. Ενώ κινείται μεταξύ των δύο γιων, από τη μία και την άλλη πλευρά των συνόρων, ο paterfamilias σβήνει τις συνοριακές γραμμές και απελευθερώνει τον οίκο από τους οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς περιορισμούς της αποικιακής δύναμης. Ο οίκος του Ιησού προκύπτει όχι μόνο από ένα ήθος σχετικό με την οικονομική πειθαρχία και τα κέρδη αλλά από τις πραγματικές ανάγκες και την πραγματική κοινότητα, κάτω από το έλεος και τη χάρη ενός Θεού που ισοπεδώνει όλα τα σύνορα: "κάθε κοιλάδα" και "κάθε βουνό". Στην παρούσα μελέτη εφαρμόζεται η λεγόμενη postcolonial ερμηνευτική προσέγγιση της παραβολής του Ασώτου.
Austin Busch, "Presence Deferred: The Name of Jesus and Self-Referential Eschatological Prophecy in Acts 3", 521-553
Στο Πρξ 3 ο Πέτρος αποκαλεί τον Θεό "Θεό του Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, τον Θεό των πατέρων μας" (3,13), με έναν σπάνιο παλαιοδιαθηκικό χαρακτηρισμό που απαντά τρεις φορές στο Έξοδος 3. Η ιστορία των Πράξεων για τη θεραπεία του παραλυτικού ξαναγράφει την ιστορία του Έξ 3 αντιστρέφοντας διάφορα χαρακτηριστικά της παρουσίας του Θεού, που είναι σημαντικά σε εκείνην την αφήγηση, με σημαντικότερο ανάμεσά τους την άρνηση του Θεού να φέρει ένα όνομα. Ενώ αρχικά ο Θεός ονομάζει τον εαυτό του ὁ ὢν (3,14), στη συνέχεια προτιμά τους περιφραστικούς αυτοχαρακτηρισμούς: ο ανώνυμος θεός σε αντίθεση εκείνων που έχουν όνομα (3,15-16). Στο βιβλίο Edmond Jabès and the Question of the Book ο Jacques Derrida εξηγεί γιατί ο Θεός αρνείται να έχει ένα όνομα: το να ονομάσει κανείς κάτι ως κάτι άλλο, σημαίνει μία αντίληψη του όντος, η οποία διαγράφει το ίδιο το όν. Ακολουθώντας αυτήν τη λογική οι επαναλαμβανόμενες αναφορές του Πρξ 3 στο "όνομα του Ιησού" (3,6.16) δηλώνουν την απουσία του αναληφθέντος Χριστού (1,6-11), τις συνέπειες του οποίου πραγματεύεται το κήρυγμα του Πέτρου. Μολονότι ο Πέτρος μιλά για την εσχατολογική ολοκλήρωση, την οποία κήρυξαν οι "άγιοι προφήτες" (3,20-21), όταν μιλά για αυτήν την προφητεία, παραθέτει το Δευτερονόμιο 18, "ο Κύριος θα αναστήσει έναν προφήτη σαν εμένα" (3,22-23) και συνεχίζει επιβεβαιώνοντας ότι "όλοι οι προφήτες" κάνουν λόγο για την εποχή που ο Θεός θα κάνει κάτι τέτοιο (3,24). Οι προφήτες προφητεύουν για μία εποχή, όταν ο Θεός θα αναστήσει έναν προφήτη, ο οποίος σύμφωνα με το 3,24, θα προφητεύσει για μία εποχή που ο Θεός θα αναστήσει έναν προφήτη. Αυτή η κυκλική προφητεία για έναν εσχατολογικό προφήτη υπαινίσσεται την καθυστέρηση της εσχατολογικής παρουσίας του Χριστού. Λαμβάνοντας υπόψη τις θέσεις του Hans Conzelmann ο συγγραφέας εξετάζει τη σημασία αυτού και ενός σχετικού περιστατικού (Λκ 17,22-37) για την κατανόηση της εσχατολογίας του Λουκά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου